Οι γονείς των θυμάτων και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία απαιτούν την πλήρη αλήθεια και την πλήρη δικαιοσύνη για τα Τέμπη
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από έναν άνθρωπο που έχασε το παιδί του και απαιτεί την πλήρη αλήθεια και την πλήρη απόδοση ευθυνών για αυτή την απώλεια.
Και τίποτα χειρότερο από ένα κράτος που του στερεί και την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Υπάρχει κάποιος λόγος που τόσες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν χτες και στο Σύνταγμα για να συμπαρασταθούν στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι.
Υπάρχει κάποιος λόγος που αυτό έχει γίνει πολλές φορές σε πολλές πλατείες και εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα.
Δεν είναι απλώς η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση που ωθούν όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Είναι ότι νιώθουν και αυτοί ότι το κράτος τους στερεί και την αλήθεια και τη δικαιοσύνη για τα Τέμπη, και όχι μόνο.
Και εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Είναι λάθος να εστιάζεται η συζήτηση στο εάν «μας κρύβουν κάτι». Το μείζον ζήτημα είναι η διάχυτη αίσθηση στην κοινωνία ότι από την πρώτη στιγμή υπήρξε σπουδή για συγκάλυψη γεγονότων και ευθυνών.
Σε τελική ανάλυση, η βασική πολιτική ευθύνη αυτής της κυβέρνησης έγινε σαφής από την πρώτη κιόλας μέρα: και αυτή αφορούσε το πολύ απλό γεγονός ότι δεν έκανε όσα έπρεπε για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να βρεθούν δύο τρένα να κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση στην ίδια γραμμή σε ένα «τυφλό» σημείο της διαδρομής.
Μια πολιτική – και για συγκεκριμένους υπουργούς ποινική – ευθύνη που αυτή η κυβέρνηση επί της ουσίας αρνήθηκε να αναλάβει και μεθόδευσε μια ολόκληρη προσπάθεια να πειστούμε ότι κατά βάση επρόκειτο για ανθρώπινο λάθος.
Το ίδιο ισχύει και για τη διερεύνηση της υπόθεσης. Το ζήτημα δεν είναι η μία ή η άλλη θεωρία για την πυρόσφαιρα που όλοι είδαμε. Το κρίσιμο είναι εάν έγιναν όλες οι αναγκαίες κινήσεις ώστε να ερευνηθεί κάθε πτυχή της τραγωδίας. Και ξέρουμε, ήδη από το διαβόητο «μπάζωμα» ότι δεν έγιναν.
Όλα αυτά τα βλέπει η κοινωνία. Και τα αντιλαμβάνεται ως συγκάλυψη. Ως μια θεμελιώδη στέρηση του δικαιώματος στην πλήρη διερεύνηση, την αλήθεια και άρα τη δικαιοσύνη.
Και αυτό είναι που την κάνει να χάνει την εμπιστοσύνη της στους θεσμούς, να βλέπει το κράτος ως εχθρικό, να αντιμετωπίζει με δυσπιστία τα κόμματα εξουσίας.
Αλλά και αυτό είναι που την κάνει να αναγνωρίζει με ποια πλευρά είναι το δίκιο.
Με την πλευρά ενός πατέρα που θέλει αλήθεια και δικαιοσύνη για το παιδί του.
