Από το 2007 μέχρι σήμερα, πέντε διαφορετικοί δήμαρχοι πέρασαν από τον θώκο του Δήμου Ρόδου. Πέντε πρόσωπα, πέντε θητείες, πέντε «προγράμματα σωτηρίας» – και όμως, ο ιστορικός ιταλικός αλευρόμυλος του 1935 στέκει ακόμη μισοερειπωμένος, ένα μνημείο που φωνάζει για δικαίωση και παραμένει θαμμένο στην αδιαφορία.
Τι φταίει τελικά; Είναι θέμα ανικανότητας, θέμα αδιαφορίας ή μήπως και τα δύο; Είκοσι χρόνια δεν έφτασαν για να βρεθεί μια λύση; Είκοσι χρόνια υποσχέσεων, μελετών, φωτογραφιών «ενδιαφέροντος» και κενών δεσμεύσεων. Και στο τέλος; Το ίδιο σκηνικό εγκατάλειψης, σαν να πρόκειται για μια σκόπιμη αμνησία απέναντι στην ίδια την ιστορία του τόπου.
Ο αλευρόμυλος δεν είναι απλώς ένα κτίριο – είναι μάρτυρας μιας ολόκληρης εποχής, κομμάτι της συλλογικής μνήμης της Ρόδου. Και όμως, φαίνεται πως για τους εκάστοτε δημάρχους δεν υπήρξε ποτέ προτεραιότητα. Ούτε ως χώρος πολιτισμού, ούτε ως αξιοθέατο, ούτε καν ως στοιχειώδης υποχρέωση διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Η αλήθεια είναι μία: όταν για είκοσι χρόνια πέντε διαφορετικές δημοτικές αρχές αδυνατούν να κάνουν το παραμικρό, τότε δεν μιλάμε ούτε για δυσκολία ούτε για εμπόδια. Μιλάμε καθαρά για έλλειψη βούλησης. Και αυτό λέγεται απλά: αδιαφορία.
Η Ρόδος δεν χρειάζεται άλλες δικαιολογίες. Χρειάζεται επιτέλους έργα. Γιατί κάθε μέρα που περνά, ο αλευρόμυλος καταρρέει λίγο ακόμα – μαζί με το κύρος εκείνων που υπόσχονται, αλλά ποτέ δεν πράττουν.
