Ο δημοφιλής ηθοποιός μιλά στον Δημήτρη Δανίκα για τη νέα θεατρική παράσταση όπου πρωταγωνιστεί, τη σεξουαλικότητα, την τηλεόραση, την προσωπική του διαδρομή, τον έρωτα και τα πολιτικά κόμματα
Πριν από πολλά χρόνια στην είσοδο του θρυλικού ξενοδοχείο Des Bains στο Λίντο, εκεί όπου ο Βισκόντι είχε γυρίσει την ταινία «θάνατος στη Βενετία» έπεσα, τυχαία, πάνω στον Ματ Ντέιμον. Εκείνος έβγαινε εγώ έμπαινα. Ε δεν θα το πιστέψετε. Στο ύψος και στο σωματότυπο σαν δίδυμοι. Με μια μεγάλη διαφορά. Εκείνος γυμνασμένος
Αυτό το περιστατικό ήρθε και φλάσαρε στη μνήμη μου μόλις βρέθηκα απέναντι από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Σχεδόν το πλήθος των ηθοποιών και πρωταγωνιστών μετρίου αναστήματος, να μη πω «χαμηλού», αλλά συνήθως γυμνασμένοι.
Ο Κωνσταντίνος από τις υπογραφές του θεάτρου που ταιριάζουν με τα γούστα μου και τις απόψεις μου. Από τους πιο επιδέξιους «ιμάντες» που καταφέρνουν να ανεβάζουν δύσκολα έργα συνδέοντας αρμονικά την ποιότητα με την εμπορικότητα. Δηλαδή τα νοήματα να ακουμπούν μέχρι τον τελευταίο εξώστη. Μεγάλο χάρισμα. Κοντά σ αυτό η αρετή, η σπάνια αρετή κάθε ηθοποιού, να μεταμορφώνεται.
Ας πούμε ο Μαρκουλάκης είναι ικανός να κυκλοφορεί στη σκηνή η στην οθόνη με τη «μάσκα» ενός Serial Killer. Ακόμα ενός δόλιου και πανούργου δικηγόρου. Φυσικά και εραστή αλλά και συζύγου με κέρατα. Όλες οι μάσκες ταιριάζουν σ αυτό το πρόσωπο με γωνίες και με βλέμμα που πηγαινοέρχεται, πράγμα που σε κάνει να πιστεύεις ότι την ίδια στιγμή που λέει κάτι, εκείνος σκέφτεται κάτι άλλο.
Οι «μάσκες» του, οι θέσεις του, η πολιτική του, το παρελθόν του, οι έρωτές του «είχα ερωτευτεί πολλές φορές στο θέατρο», οι επιθυμίες του. Και ο θεριστής αλλά και ο Νεκροθάφτης στην ταινία «ο νόμος του Μέρφι» που προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη.
Δύο ατάκες θα με συνοδεύουν: η πρώτη «δεν νομίζεις πως θα έπρεπε να κοστίζει λιγότερο το να είσαι ζωντανός;» Και η δεύτερη από «Αμλετ» «η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς». Φεύγοντας και επιστρέφοντας σ αυτή την κουβέντα, ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου πόσα απ όλα αυτά είναι αληθινά βιώματα και πόσα βαθιές επιθυμίες. Όμως άραγε δεν είμαστε όλοι έτσι;
Σκηνή 1η: Ο ηλεκτρικός δονητής
-Πως καταφέρνεις με δυο θεατρικά, δύο ταινίες και μία σειρά τηλεοπτική;
«Μία ταινία, η άλλη είχε γίνει πριν από δύο χρόνια, απλώς παίχτηκε τώρα. Επίσης, η μία παράσταση, το “The Humans” είναι επανάληψη από πέρσι».
-Δηλαδή φέτος έκανες μια ταινία, τον «Νόμο του Μέρφι».
«Το καλοκαίρι. Τώρα το θεατρικό που κάνω στο Βρετάνια, το “Στο Διπλανό Δωμάτιο ή Το Έργο του Δονητή”, είναι καινούργιο. Το μετέφρασα μάλιστα. Ο αυθεντικός τίτλος είναι το «In the Next Room» or «The Vibrator Play
-Σα να λέμε μπαγάσα «δονητής»
«Αναφέρεται στην εφεύρεση του ηλεκτρικού δονητή στην αυγή του ηλεκτρισμού και για τη σεξουαλικότητα – είναι αληθινή ιστορία, έτσι;».
-Από τότε λοιπόν αυτό το δημοφιλές σπορ
«Πήγαιναν οι άντρες τις γυναίκες τους στο γιατρό, τότε γύρω στο 1880. Ο ηλεκτρικός δονητής ήταν η πέμπτη ηλεκτρική συσκευή οικιακής χρήσης που ανακαλύφθηκε».
-Κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς
«Η σεξουαλικότητα ήταν ένα απαγορευμένο πράγμα, και ειδικά η γυναικεία ηδονή ανήκε μόνο στη σφαίρα της ιατρικής, δεν υπήρχε στη σφαίρα του ζευγαριού. Και πάνω σε αυτό έχει φτιάξει η Σάρα Ρουλ μια πάρα πολύ ωραία ιστορία. Εκεί δεν θα έπαιζα λοιπόν, αλλά χτύπησε ο Άκης Σακελλαρίου».
-Ποιος ο εφευρέτης του δονητή;
«Ερίζουν διάφοροι. Δεν υπάρχει ένας. Οι άνθρωποι τότε ξέρανε λιγότερα για το ανθρώπινο σώμα απ’ ό,τι ξέρανε για την Αφρική».
Σκηνή 2η Ο γελωτοποιός της Ολυμπίας Καράγιωργα
-Τι από τα δύο να σκηνοθετείς ή να παίζεις;
«Μου αρέσει πολύ να σκηνοθετώ, να φτιάχνω ιστορίες».
-Από μικρός;
«Όχι, μακάρι να είχα αυτό το ταλέντο, να είχα αυτή τη δυνατότητα να φτιάχνω πρωτογενείς ιστορίες. Να ήμουν ένας συγγραφέας, ή σεναριογράφος ή θεατρικός συγγραφέας».
-Πώς προέκυψε η ανησυχία σου για το θέατρο και το σινεμά;
«Κοίτα, οι γονείς μου ήταν πολύ καλοί θεατές. Ανθρωποι καλλιεργημένοι και φιλότεχνοι. Πηγαίναμε στην Επίδαυρο. Εγώ πήγαινα στο Κολλέγιο Αθηνών που είχε όμιλο θεατρικό και στο Δημοτικό. Είχα μια πάρα πολύ καλή δασκάλα αγγλικών, την Ολυμπία Καράγιωργα. Ηταν και ποιήτρια, από αυτές τις φιγούρες που μπορεί να διαμορφώσει ένα δεκάχρονο. Και κάναμε παραστάσεις και κάτι με γοήτευσε βαθιά και σχεδόν από τότε ήξερα ότι θέλω να κάνω αυτό. Ετσι ανακάλυψα μυθιστορήματα από τη συλλογή του πατέρα μου και της μητέρας μου και της αδελφής μου – που διάβαζε από Φίλιπ Ροθ και Στάινμπεκ, μέχρι Σάλιντζερ».
-Δικηγόρος ο πατέρας;
«Όχι, εμπορικός αντιπρόσωπος. Και είχε μανία με την κουλτούρα. Και με τη θάλασσα. Και η μητέρα μου το ίδιο. Ανακάλυψα τους Beatles. Να φανταστείς, στις 8 Δεκεμβρίου του 1980 πέρασα ένα βράδυ να κλαίω με μαύρο δάκρυ, για τη δολοφονία του Τζον Λένον. Στο γυμνάσιο ανακάλυψα τα έργα του Τσέχωφ. Ήμουν από τα παιδιά που από πολύ νωρίς ξέρανε τι θέλουν να κάνουνε. Υπάρχουν συμμαθητές μου – εγώ τώρα είμαι 54 – οι οποίοι με θυμούνται να παίζω στην παράσταση που κάναμε στην έκτη δημοτικού, το 1982, ένα έργο που είχε γράψει η Ολυμπία Καράγιωργα και στο οποίο εγώ έκανα τον Joker, τον γελωτοποιό της πριγκίπισσας».
-Πανεπιστήμιο πήγες;
«Έκανα μια μικρή επανάσταση, όλοι ήθελαν να πάω Νομική, οι δάσκαλοι, ο πατέρας μου, όλοι. Όμως η Νομική έχασε ένα μεγάλο μυαλό! Λοιπόν λέω στους γονείς μου “ακούστε να δείτε, δεν θα γίνω δικηγόρος. Οπότε μην μπαίνετε στον κόπο, δεν θα δώσω Πανελλήνιες». Πέρασα μια τρίτη λυκείου ζάχαρη, ερωτευμένος κιόλας τότε πολύ. Πήρα απολυτήριο και έδωσα εξετάσεις στη Σχολή του Εθνικού και στη Σχολή του Κουν. Στον Κουν με κόψανε και τρόμαξα πάρα πολύ, ότι θα μείνω χωρίς να κάνω τίποτα όλη τη χρονιά. Ευτυχώς με πήγαν στο Εθνικό».
-Με δάσκαλο;
«Τον Ανδρέα Φιλιππίδη, την Αντιγόνη Βαλάκου, τον Τάσο Λιγνάδη, τον Γιώργο Μιχαηλίδη. Ήμασταν μια πολύ ωραία τάξη. Είχε μέσα τη Σμαράγδα Καρύδη, τη Βίκυ Βολιώτη, την Άννα Μάσχα, τη Δέσποινα Κούρτη, τον Αλέξανδρο Λογοθέτη, τη Λήδα Ματσάγγου, την Άντρια Ράπτη, ήταν μια πολύ καλή χρονιά».
