Στα 36 του χρόνια ο Xοσέ Κάρλος Γκονζάλβες Ροντρίγκες, κατά κόσμο Ζέκα, αποφάσισε να ρίξει τίτλους τέλους σε μια μεγάλη καριέρα που την χαρακτήρισε η θυσία, η πίστη και η αυταπάρνηση.
Όπως όλοι οι Πορτογάλοι, έτσι και o Xοσέ Κάρλος Γκονζάλβες Ροντρίγκες, κατά κόσμο Ζέκα, άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο έχοντας ως όνειρο να αγωνιστεί σε μια μεγάλη ομάδα της χώρας. Συγκεκριμένα θα προτιμούσε την Σπόρτινγκ, αφού ως κάτοικος Λισσαβώνας ήταν η αγαπημένη του.
Στο ποδόσφαιρο όμως δεν γίνονται όλα τα όνειρα πραγματικότητα κι έτσι ξεκίνησε στην τοπική Κάζα Πία, η οποία επί ημερών του αγωνιζόταν στην τέταρτη κατηγορία του πορτογαλικού πρωταθλήματος. Εκεί γαλουχήθηκε ποδοσφαιρικά από τον Ζοζέ Βιριάτου τον οποίο ο ίδιος ο Ζέκα αποκαλεί “πατέρα” του μέσα στο γήπεδο. Τον εξέλιξε, τον ανέδειξε και του έδωσε την ευκαιρία να δείξει ότι μπορεί να κάνει το παραπάνω βήμα.
Από τα ερασιτεχνικά στην Primeira Liga
Οι καλές εμφανίσεις του προσέλκυσαν το ενδιαφέρουν της Βιτόρια Σετούμπαλ και το 2010 βρέθηκε από τις χαμηλές κατηγορίες στην Primeira Liga, πραγματοποιώντας υπό τις οδηγίες του Μανούελ Φερνάντες 26 συμμετοχές αγωνιζόμενος κυρίως στη θέση του δεξιού μεσοεπιθετικού. Η καλή σεζόν του δεν πέρασε απαρατήρητη και ο Ζεσουάλδο Φερέιρα που είχε αναλάβει λίγους μήνες πριν τον Παναθηναϊκό αντί του Νίκου Νιόπλια, είδε στο πρόσωπο του συμπατριώτη του μια καλή λύση χωρίς μεγάλο κόστος για την θέση του δεξιού εξτρέμ.
H προφητική επιλογή στο ματς με την Μακάμπι
Εκεί άλλωστε συστήθηκε στο ελληνικό κοινό, αν και ένα από τα πρώτα παιχνίδια του με την πράσινη φανέλα έμελε να είναι… προφητικό. Στον αγώνα ρεβάνς για τα προκριματικά του Europa League με αντίπαλο την Μακάμπι Τελ Αβίβ τον Αύγουστο του 2011, ο Παναθηναϊκός επικράτησε με 2-1 (αποκλείστηκε λόγω της ήττα του με 3-0 στο Ισραήλ) με τον Ζέκα να αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή, ως δεξί εσωτερικό χαφ, θέση στην οποία δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά εκείνη τη σεζόν, αλλά του έδειξε το… δρόμο για το πώς θα μπορούσε να εξελίξει την καριέρα του.
Η “ματιά” του Φερέιρα και η αλλαγή που του… απογείωσε την καριέρα
Την επόμενη σεζόν ο Ζεσουάλδο Φερέιρα θα τον τοποθετούσε περισσότερο στον άξονα, παρά στην άκρη του γηπέδου και αυτό συνέχισε να συμβαίνει τόσο με τους Ρότσα, Φάμπρι και Βονόρτα που κάθισαν στην άκρη του πάγκου μετά την αποδέσμευση του Πορτογάλου σε μια κακή χρονιά για τον σύλλογο. Το καλοκαίρι του 2013 στον Παναθηναϊκό ήρθε ο Γιάννης Αναστασίου, ο οποίος διέκρινε περισσότερο από οποιοδήποτε μέχρι τότε, όχι μόνο την προσαρμοστικότητα του Ζέκα μέσα στο γήπεδο, αλλά και την ηγετική του πλέον φυσιογνωμία.
Από το πρώτο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό εκείνη τη σεζόν μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου στο τέλος της με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, ο Πορτογάλος που είχε αρχίσει να αγαπά παράφορα τη χώρας μας, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, αγωνιζόταν όποτε απαιτούνταν ως κεντρικός μέσος, επιθετικός χαφ, δεξιός εξτρέμ, δεξιός και αριστερός μπακ και αναδείχθηκε σε μια από τις εμβληματικές μορφές των πρασίνων τα επόμενα χρόνια.
Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει την εξαιρετική του απόδοση στα προκριματικά του Europa League το 2016, όταν οι πράσινοι απέκλεισαν διαδοχικά ΑΪΚ Στοκχόλμης και Μπρόντμπι; Πριν μπουν στους ομίλους και αγωνιστούν απέναντι σε Άγιαξ, Θέλτα και Σταντάρ Λιέγης σ’ ένα δύσκολο όμιλο, με τους Ολλανδούς να γίνονται φιναλίστ και οι Ισπανούς να φθάνουν μέχρι τα ημιτελικά.
Η μεταγραφή και η καριέρα στην Κοπεγχάγη
Το καλοκαίρι του 2017 ήρθε για τον Ζέκα το πλήρωμα του χρόνου. Στο ξεκίνημα μιας σεζόν που στην πορεία τα πολλά οικονομικά προβλήματα ταλάνισαν τον σύλλογο, φόρεσε για τελευταία φορά (μέχρι την επόμενη) το περιβραχιόνιο του αρχηγού στη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος στο “Νουέβο Σαν Μαμές” κόντρα στην Μπιλμπάο. “Ήμουν μέλος του Παναθηναϊκού τα τελευταία έξι χρόνια και αυτά ήταν τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου. Με τον Παναθηναϊκό έζησα σχεδόν τα πάντα.
Στιγμές χαράς, στιγμές λύπης, επιτυχίες και αποτυχίες. Κατακτήσαμε ένα Κύπελλο και προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την ομάδα ψηλά. Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου για την ομάδα και παράλληλα πήρα πολλά από το σύλλογο. Ίσως μια μέρα να επιστρέψω για να αγωνιστώ στον Παναθηναϊκό. Ακόμα και αν δεν είμαι πια εδώ, θα είμαι πάντα κοντά στην ομάδα και ένας παντοτινός φίλαθλός της”.
Το ηγετικό χρίσμα του Στάλε Σολμπάκεν
Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια του Ζέκα πριν μετακομίσει στη Δανία και στην Κοπεγχάγη του Στάλε Σολμπάκερ, ο οποίος τον είχε ξεχωρίσει καιρό και πριν καν τον δει να ντύνεται στα μπλε τον είχε χαρακτηρίσει “μεγάλο ηγέτη”. Είχε πει επίσης, πως ο Ζέκα θα γίνει ένας από τους καλύτερους κεντρικούς μέσους στην ιστορία της ομάδας και δεν έπεσε έξω. Παρά τους δύο σοβαρούς τραυματισμούς (ρήξεις χιαστών) που υπέστη, ο Πορτογάλος κατέκτησε τρία πρωταθλήματα Δανίας (τα δύο ως αρχηγός) και οι στιγμές της αποχώρησης του από την ομάδα μετά από έξι χρόνια παρουσίας μνημονεύονται ακόμη από τους φίλους της.
Το κεφάλαιο της Εθνική Ελλάδας
Λίγους μήνες πριν είχε αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα και έκανε ντεμπούτο με την Εθνική μας Ομάδα (ο πρώτος Πορτογάλος μετά τον Ντάνιελ Μπατίστα) στον εκτός έδρας αγώνα με το Βέλγιο για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Αυτός ήταν και ο μοναδικός αγώνας που έπαιξε ελάχιστα (6′), καθώς από τον επόμενο (που σκόραρε κιόλας με αντίπαλο την Αρμενία) έγινε βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος και της Εθνικής Ομάδας το επόμενο διάστημα. Πρόλαβε να φθάσει τις 33 συμμετοχές μέχρι το φθινόπωρο του 2021, όταν και υπέστη τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, πριν την τελευταία του συμμετοχή τον Νοέμβριο του 2023 για 13 λεπτά στην αναμέτρηση των Ευρωπαϊκών προκριματικών με αντίπαλο τη Γαλλία.
Στην τέταρτη θέση της λίστας όλων των εποχών
Ο Κάρλος Ζέκα, όπως του αρέσει να τον λέμε, τα τελευταία δύο χρόνια επέστρεψε στον Παναθηναϊκό για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να ολοκληρώσει, ξέροντας πως δεν θα έπαιζε πολύ, την πλούσια καριέρα του στον σύλλογο που αγάπησε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στα 18 χρόνια που βρέθηκε στα γήπεδα. Παρ’ όλα πέρυσι έφθασε τις 200 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, με τον Χουάν Ραμόν Ρότσα να του παραδίδει τη φανέλα με την οποία κοσμούσε μέχρι τώρα το σαλόνι του σπιτιού του. Στο τέλος της χρονιάς, κατέκτησε ένα ακόμη Κύπελλο, δέκα χρόνια μετά το πρώτο του με το τριφύλλι.
Ο Πορτογάλος, μάλιστα, κατάφερε με τις συμμετοχές του να φθάσει στην τέταρτη θέση στη λίστα των ξένων του τριφυλλιού, έχοντας μόνο τους Κριστόφ Βαζέχα, Γιόζεφ Βάντσικ και Χουάν Ραμόν Ρότσα από πάνω του. Πριν το τέλος αυτής αγωνιστικής σεζόν, μάλιστα, συμπλήρωσε τους 536 επίσημους αγώνες (με 20 γκολ) με όλες τις ομάδες, σε όλες τις διοργανώσεις, παρότι έχασε σχεδόν δύο σεζόν λόγω σοβαρών τραυματισμών.
Ο ακούραστος μέσος με το πλατύ χαμόγελο και τα μεγάλα συναισθήματα
Ο ακούραστος μέσος των πρασίνων που κουβαλούσε πάντα ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο πάνω του, αποφάσισε να δώσει τέλος στην καριέρα του. Δεν ήταν ποτέ ένας ποδοσφαιριστής με μεγάλο ταλέντο. Δεν ήταν αυτός που θα έστελνε συχνά τη μπάλα στα δίχτυα ή θα έκανε πολλές περίτεχνες προσπάθειες. Ήταν όμως ένας ποδοσφαιριστής που δούλευε πάντα για το σύνολο, κατέθετε την ψυχή του μέσα στον αγωνιστικό χώρο για τη φανέλα και τους συμπαίκτες και όπου κι αν αγωνίστηκε ήταν το αγαπημένο “εργαλείο” των εκάστοτε προπονητών του. Αυτός στον οποίο θα μπορούσαν να βασιστούν ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Ένα καλός και γεμάτος ζωντάνια και κέφι άνθρωπος, έστω κι αν χθες δεν άντεξε και δάκρυσε. Λύγισε από χαρά και ένα σωρό άλλα συναισθήματα κατά τη διάρκεια της βράβευσης του από τον Τάκη Φύσσα, έχοντας πλάι του τις δύο σημαντικότερες γυναίκες της ζωής του. Τη μητέρα και τη σύντροφο του, που περιμένει μάλιστα το παιδί τους
