Το σκοινί τεντώθηκε επικίνδυνα. Τόσο ώστε να κινητοποιηθούν οι γαλάζιοι διαδρομιστές στην παρασκηνιακή συζήτηση για παιχνίδια πυγμής εν εξελίξει και με ορίζοντα επόμενης μέρας (της ΝΔ). Αλλά και τόσο ώστε να μη σπάσει τελικά – το κράτησαν προσώρας και οι δύο πλευρές, ίσως λαμβάνοντας υπόψη κάτι για το οποίο είχαν αρχίσει ήδη να απορούν αρκετά στελέχη της ΝΔ. Ποια κατάληξη μπορεί να έχει ένα μπρα ντε φερ σε δημόσια θέα και συνολικά οι ενδοκυβερνητικές τριβές με πρωταγωνιστές τον Πρωθυπουργό και τον δημοφιλέστερο υπουργό του, για τους περισσότερους και ισχυρότερο «δελφίνο», όταν έρθει η ώρα της μεταμητσοτακικής περιόδου στην κεντροδεξιά παράταξη; Μπορεί να υπάρξει νικητής και ηττημένος ή θα χάσουν όλοι πίσω από τη βαριά τραυματισμένη κυβερνητική εικόνα για ένα θέμα με συντριπτική απήχηση στο παραδοσιακό κομμάτι της ΝΔ – εκείνο της «συντήρησης, φροντίδας και ανάδειξης» του Άγνωστου Στρατιώτη;
Η τελευταία κοινή εμφάνιση και ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Δένδια στην έδρα του υπουργού (στα αποκαλυπτήρια της βιοκλιματικής πρόσοψης του κτιρίου στη Λεωφ. Μεσογείων) μαρτυρά ότι συνεννοήθηκαν να πάρουν τον ίδιο δρόμο, ύστερα από δύο εβδομάδες γεμάτες ένθεν κακείθεν σιωπές, προειδοποιήσεις και κινήσεις με βαρύτητα. Λάτρεις των συμβολισμών και οι δύο, προτίμησαν ανήμερα την 28η Οκτωβρίου καθώς και την επόμενη μέρα να επανέλθουν (ή έστω αυτό να δείξουν) στο modus vivendi της προηγούμενης περιόδου, που θέλει αφενός την κυβερνητική έδρα να μην επιφυλάσσει ούτε μπηχτές ούτε αρνητικό σχολιασμό για τον Δένδια, αφετέρου εκείνον να λέει ότι είναι υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, φροντίζοντας το κομματικό ακροατήριο με μια ρητορική που περνάει στη γαλάζια βάση και με το στυλ του «καραμανλικού», φιλελεύθερου και πατριώτη πολιτικού.
Το Ακ Σαράι τον έστεψε «δελφίνο»
Παρά το αμοιβαίο χαμήλωμα τόνων, όπως φρόντισαν να το προβάλλουν και οι δύο πλευρές, δεν υπάρχουν πολλοί στο εσωτερικό της ΝΔ που να βάζουν χέρι στη φωτιά ότι δεν θα υπάρξουν άλλα επεισόδια στις δύσκολες σχέσεις Μητσοτάκη – Δένδια. Κι αυτό γιατί αξιολογώντας τις κινήσεις που καταγράφηκαν δημοσίως στο θέμα του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, διακρίνουν τον Δένδια για πρώτη φορά τόσο καθαρά ως αυτόνομο «πόλο», παρότι προσεκτικές πλην σαφείς διαφοροποιήσεις και «αρχηγικές» περπατησιές του έχουν υπάρξει και στο παρελθόν. Είναι κοινό μυστικό, για παράδειγμα, ότι του πρωτοέδωσαν τον τίτλο του «δελφίνου» στα μέσα της πρώτης τετραετίας Μητσοτάκη μετά από την επεισοδιακή συνέντευξη Τύπου με τον τούρκο ομόλογό του τότε, τον Τσαβούσογλου (τότε που κύκλοι του Μαξίμου διέρρεαν ότι η σύγκρουση στο Ακ Σαράι ήταν σε πλήρη συνεννόηση με τον υπουργό). Αλλοι θυμούνται επίσης την αυστηρή τοποθέτησή του στην Ολομέλεια απέναντι στις ακρότητες του Μπογδάνου προτού τον διαγράψει ο αρχηγός Μητσοτάκης, ή την προειδοποίησή του από τον Μυστρά να ονομαστεί «κανονισμός της κερκόπορτας» το ευρωπαϊκό εργαλείο SAFE κ.λπ. Αυτή τη φορά η κίνηση Μαξίμου και Δένδια σε διαφορετικό μήκος κύματος αποκαλύφθηκε στο προσκήνιο για ένα κοινωνικό θέμα – αρχικά με την τοποθέτηση Δένδια υπέρ των αιτημάτων του πατέρα θύματος των Τεμπών και απεργού πείνας στο Σύνταγμα, Πάνου Ρούτσι, ύστερα με την πρωτοβουλία Μαξίμου να μετατεθεί η ευθύνη του Άγνωστου Στρατιώτη και του χώρου μπροστά από αυτόν στο υπουργείο Αμυνας: μια τροπολογία που προσωπικά ο Μητσοτάκης πήρε πάνω του και που οδήγησε σε συνειδητή σιωπή του υπουργού, στην απουσία του από τη Βουλή αλλά και τελικά στην απόφασή του να υπογραμμίσει τη διάσταση απόψεων γραπτώς και δημοσίως.
Τα «παραμύθια της Χαλιμάς»
Οσο κι αν η κυβερνητική έδρα θέλει να λέει ότι «ουδέν ζήτημα υπάρχει» ή να υποβαθμίζει παρασκηνιακούς ψιθύρους μιλώντας για «παραπολιτική» και «παραμύθια της Χαλιμάς», τίποτα δεν δείχνει ότι τα φώτα που άναψαν πλέον στις σχέσεις Μητσοτάκη – Δένδια θα σβήσουν. Σιωπές, μηνύματα και εκφράσεις θα συνεχίζουν να αποκωδικοποιούνται από το εσωτερικό της ΝΔ, όπως έγινε άλλωστε και στον απόηχο της εκδήλωσης Δένδια στο υπουργείο, αν και ουδεμία αιχμή υπήρξε ανάμεσα στις δύο πλευρές. Ενδεικτικά, στέλεχος που δεν εντάσσεται στο περιβάλλον του αρχηγού του κόμματος, σχολίαζε ότι για τον Δένδια ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για επίδειξη εσωκομματικής δύναμης μέσα από ένα σόου που ξεπερνούσε τα όρια μιας κυβερνητικής εκδήλωσης και για τον Μητσοτάκη ήταν ευκαιρία να αποκλιμακώσει την ένταση των προηγούμενων ημερών απευθυνόμενος και ο ίδιος από μικροφώνου στην όλη ΝΔ. Με τον Μητσοτάκη να τονίζει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στις ένοπλες δυνάμεις και να επαναφέρει το μότο «του πατριωτισμού της ευθύνης και του αποτελέσματος» βάζοντας τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων στο κέντρο αυτού που «υπηρετεί η κυβέρνηση» και με τον Δένδια να προτάσσει ατζέντα «φιλόδοξου εκσυγχρονισμού» και ένα «φιλελεύθερο ενάρετο υπόδειγμα» ως προς τις μισθολογικές αυξήσεις στις ένοπλες δυνάμεις που προέρχονται από εξοικονόμηση ιδίων πόρων, χωρίς επιβάρυνση των φορολογουμένων.
