Μ. Χατζημιχαήλ: Από τον φόρο διαμονής στο χαράτσι της ντροπής
Η Ελλάδα —η χώρα που ζει από τον τουρισμό και διαφημίζει τη φιλοξενία ως εθνικό της χαρακτηριστικό— αποφάσισε να φορολογεί τους επισκέπτες της, επειδή… τόλμησαν να την επιλέξουν για τις διακοπές τους.
Το αποκαλούμενο «Τέλος Ανθεκτικότητας στην Κλιματική Κρίση» είναι ίσως η πιο παράλογη και προσβλητική φορολόγηση που εφαρμόστηκε ποτέ στον τουρισμό.
Αντί για καλωσόρισμα, χαράτσι
Ο τουρίστας φτάνει κουρασμένος στο νησί, έχοντας ήδη πληρώσει το ταξίδι, τη διαμονή, το φαγητό, τις μετακινήσεις, τους φόρους που ενσωματώνονται σε κάθε του έξοδο.
Και μόλις κάνει check-in, του λέμε με χαμόγελο:
«Καλώς ήρθες στην Ελλάδα — τώρα πλήρωσε και έναν φόρο, επειδή μας επέλεξες.»
Πέντε, δέκα ή δεκαπέντε ευρώ τη νύχτα, ανάλογα με τα αστέρια του ξενοδοχείου. Όχι για τις υποδομές, όχι για την καθαριότητα, όχι για το περιβάλλον — αλλά για ένα κρατικό ταμείο χωρίς ανταποδοτικότητα, που απλώς απορροφά χρήματα.
Ο ξενοδόχος στο ρόλο του εισπράκτορα
Για άλλη μια φορά, το κράτος βρίσκει την εύκολη λύση: τον ξενοδόχο.
Τον άνθρωπο που ήδη πληρώνει φόρο εισοδήματος, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, ασφαλιστικές εισφορές, τέλη παντός είδους, δημοτικά και περιβαλλοντικά.
Τώρα τον καθιστά και άμισθο εισπράκτορα του κράτους.
Ο ξενοδόχος θα εισπράττει το «Τέλος Ανθεκτικότητας» από τον πελάτη, θα το αποδίδει στο Δημόσιο και αν καθυστερήσει έστω μία ημέρα, θα τιμωρείται με πρόστιμο.
Αν ο πελάτης αρνηθεί να πληρώσει —όπως συμβαίνει συχνά— ο ξενοδόχος το καλύπτει από την τσέπη του, χωρίς κανένα δικαίωμα διαγραφής.
Και αν η πληρωμή γίνει με κάρτα, πληρώνει και την προμήθεια της τράπεζας.
Ένας υπάλληλος του κράτους χωρίς μισθό, ένας ταμίας της γραφειοκρατίας.
Η δυσαρέσκεια των τουριστών, πλήγμα για τον προορισμό
Οι περισσότεροι επισκέπτες αγνοούν πλήρως την ύπαρξη του φόρου ή φαντάζονται ένα λογικό ποσό 2–3 ευρώ.
Όταν στο check-in ακούνε πως πρέπει να πληρώσουν 100 ή 200 ευρώ επιπλέον, η δυσαρέσκεια είναι εμφανής.
Τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα και στις πλατφόρμες αξιολόγησης πληθαίνουν: “Hidden tax”, “extra fee at check-in”, “unexpected payment”.
Από τη στιγμή που διπλασιάστηκε ο φόρος, οι αντιδράσεις αυξήθηκαν θεαματικά.
Κι όμως, το κράτος μένει στο απυρόβλητο — ενώ εκτίθεται το ξενοδοχείο και ο προορισμός.
Ίσως, τελικά, το “Τέλος Ανθεκτικότητας” να είναι το τέλος της αξιοπρέπειας του ελληνικού τουρισμού.
Μια τουριστική πολιτική χωρίς λογική
Η αντίφαση είναι κραυγαλέα:
Η χώρα που πανηγυρίζει για «ρεκόρ αφίξεων» και «δισεκατομμύρια εισροών», επιβάλλει φόρο σε αυτούς που φέρνουν αυτά τα έσοδα.
Η χώρα που προβάλλει το “Welcome to Greece”, απλώνει το χέρι για χαράτσι αντί για ένα ποτήρι ούζο.
Ένα κράτος που θέλει να χτίσει “ανθεκτικότητα” στις πλάτες του ξενοδόχου, του εργαζόμενου και του επισκέπτη.
Ούτε ένα ευρώ στον τόπο
Αν έστω ένα μέρος αυτών των εσόδων έμενε στον τόπο, θα μπορούσε να γίνει ανεκτό.
Αν πήγαινε στους δήμους —για δρόμους, πάρκα, υποδομές, καθαριότητα— θα υπήρχε νόημα.
Αντί γι’ αυτό, τα χρήματα φεύγουν για την Αθήνα και χάνονται, χωρίς ανταποδοτικότητα.
Οι τουριστικοί προορισμοί μένουν ίδιοι, οι τουρίστες πληρώνουν περισσότερα, οι ξενοδόχοι αγανακτούν και το κράτος πανηγυρίζει για τα “έσοδα”.
Η ουσία της φιλοξενίας
Δεν μπορείς να αυτοαποκαλείσαι “γενέτειρα της φιλοξενίας” και να φορολογείς τη φιλοξενία.
Δεν μπορείς να λες “ευχαριστούμε που μας επιλέξατε” και να το συνοδεύεις με μια απόδειξη φόρου.
Η φιλοξενία είναι πολιτισμός, είναι στάση ζωής — όχι αριθμός στον προϋπολογισμό.
Και αυτό το μέτρο αποτελεί προσβολή και για τα δύο.
Μια δίκαιη πρόταση
Αφού ο φόρος δύσκολα θα καταργηθεί, τουλάχιστον ας μειωθεί άμεσα στα προ της αύξησης επίπεδα.
Και ένα σημαντικό ποσοστό του να παραμένει στους τοπικούς δήμους για έργα που βελτιώνουν πραγματικά τον τόπο.
Έτσι, ο επισκέπτης θα βλέπει ότι τα χρήματά του “πιάνουν τόπο” — κυριολεκτικά.
Η κυβέρνηση οφείλει να δείξει σεβασμό τόσο στους επιχειρηματίες που κρατούν ζωντανό τον τουρισμό, όσο και στους επισκέπτες που τον στηρίζουν με την παρουσία τους.
Αν θέλουμε να παραμείνουμε τουριστική χώρα, πρέπει να επιστρέψουμε στη βάση μας:
να σεβόμαστε και να ευχαριστούμε τον επισκέπτη, όχι να τον φορολογούμε επειδή ήρθε.
