Η κυβέρνηση εάν θέλει να αναζητήσει τον υπαίτιο της κρίσης των θεσμών, ας κοιτάξει στον καθρέφτη
Σε μια από τις πιο αποτυχημένες προσπάθειες επικοινωνιακής διαχείρισης «κυβερνητικές πηγές» έσπευσαν να πουν ότι όταν μίλησε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, στην εκδήλωση προς τιμήν της Άννας Ψαρούδα – Μπενάκη για «θεσμική και πολιτική κρίση», στην πραγματικότητα απλώς συμφωνούσε με την κυβέρνηση που καταγγέλλει όσους αμφισβητούν τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Άστοχη δήλωση που μαρτυρά -αν μην τι άλλο- αμηχανία καθώς είναι προφανές πως όταν ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε για θεσμική και πολιτική κρίση προφανώς και μιλούσε για τη συνολικότερη κατάσταση στη χώρα.
Και όπως και να το δει κανείς η χώρα βρίσκεται σε μια πολιτική κρίση που έχει πάρει και χαρακτηριστικά κρίσης θεσμών.
Και στο κέντρο αυτής της κρίσης βρίσκεται η ίδια η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αρκεί να αναλογιστούμε τα ακόλουθα:
Καταρχάς έχουμε μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται ως να είναι παντοδύναμη, αντιμετωπίζοντας με απαξίωση την κοινωνική διαμαρτυρία, παρότι στην πραγματικότητα είναι μια κυβέρνηση αντιμέτωπη με μια κρίση νομιμοποίησης, εάν αναλογιστούμε ότι στις δημοσκοπήσεις στην πρόθεση ψήφου μετά βίας φτάνει στο 23 -24% , ποσοστό που με δεξιοτεχνικές αναγωγές προσεγγίζει το 30% και είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα μπορέσει να έχει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, ακόμη και εάν είναι πρώτη δύναμη.
Έπειτα έχουμε μια κυβέρνηση που έχει χρησιμοποιήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διαθέτει ως μηχανισμό εξασφάλισης ασυλίας, παρότι είναι εμφανές ότι έχει πολύ μεγάλες ευθύνες, όχι μόνο πολιτικές αλλά και ποινικές.
Παράλληλα, έχουμε μια κυβέρνηση που επιμένει να αξιοποιεί τις πραγματικές δυνατότητες που διαθέτει να παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη και να εξασφαλίζει ότι οι ποινικές ευθύνες των κυβερνητικών στελεχών, σε υποθέσεις όπως π.χ. των υποκλοπών, θα μείνουν στο απυρόβλητο.
Και βέβαια έχουμε μια κυβέρνηση που δεν έχει κανένα πρόβλημα να είναι ιδιαίτερα αυταρχική απέναντι σε κινήματα που αυτή τη στιγμή εύλογα διαμαρτύρονται για τις πολιτικές της.
Για να μην αναφερθούμε στο πώς η κυβέρνηση εργαλειοποιεί ζητήματα όπως το μεταναστευτικό και το προσφυγικό, κατασκευάζοντας ουσιαστικά «απειλές» και «εχθρούς», μόνο και μόνο για να χαϊδέψει ακροδεξιά αντανακλαστικά.
Προσθέστε σε όλα αυτά τη διάχυτη αίσθηση ότι η κυβέρνηση δεν προωθεί γενικά την ανάπτυξη ή τις «επενδύσεις» αλλά πολύ συγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια και έργα, συνδεδεμένα με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, αυτό που κατά καιρούς έχει περιγραφεί ως «κυβέρνηση ΑΕ» και έχετε μια εικόνα του γιατί σήμερα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βλέπει με καχυποψία όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και το σύνολο των θεσμών.
Όλα αυτά διαμορφώνουν το πεδίο μιας βαθύτερης και συνολικότερης κρίσης που στη μία πλευρά έχει την κρίση των θεσμών και στην άλλη μια απονομιμοποίηση στα μάτια της κοινωνίας, πιο βαθιά παρά ποτέ.
Κοντολογίς το υλικό μιας βαθιάς κρίσης, η παράταση της οποίας θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την επιστροφή σε μια θεσμική κανονικότητα. Μια κρίση την οποία αντιλαμβάνονται και στηλιτεύουν ακόμη και πολιτικοί που συνέδεσαν το όνομά τους με τη διαδρομής της Νέας Δημοκρατίας. Μια κρίση που κάνει ακόμη πιο επιτακτικό το αίτημα πολιτικής αλλαγής.
