Η υπόθεση Predator δεν αποτύπωσε μόνο αντιθεσμική λειτουργία της κυβέρνησης. Έθεσε σε κίνδυνο εθνικά συμφέροντα
Μέχρι τώρα σε σχέση με την υπόθεση των υποκλοπών και το παράνομο λογισμικό Predator, δηλαδή την υπόθεση που αφορά το πώς με επίκεντρο το Μέγαρο Μαξίμου και την ελεγχόμενη από αυτό ΕΥΠ, στήθηκε ένας μηχανισμός, με χρήση παράνομου κατασκοπευτικού λογισμικού, που παρακολουθούσε ή προσπάθησε να παρακολουθήσει τα κινητά τηλέφωνα δημοσιογράφων, πολιτικών, επιχειρηματιών, υπουργών, δικαστών και της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων, το ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί στο πώς αυτό παραβίασε κάθε έννοια νομιμότητας και διαμόρφωσε μια κατάσταση τύπου «οι ζωές των άλλων», αλλά και στο πώς η κυβέρνηση εξασφάλισε ασυλία μέσα από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τη δυνατότητά της να διορίζει την ηγεσία της δικαιοσύνης.
Ως προς όλα αυτά, εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία. Η δίκη που διεξάγεται αυτές τις μέρες, που βασίζεται στο πόρισμα-συγχωροχάρτι για την κυβέρνηση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου και το οποίο αποφάνθηκε ότι επρόκειτο για κάποιους «ιδιώτες», έχει ουσιαστικά υπενθυμίσει ξανά πώς είχε στηθεί ο μηχανισμός. Πληθαίνουν τα στοιχεία που καταδεικνύουν πως ήταν αδύνατο να έχει στηθεί χωρίς κεντρικό σχεδιασμό από το Μέγαρο Μαξίμου (στην εποχή όπου γραμματέας του πρωθυπουργού ήταν ο ανιψιός του Γρηγόρης Δημητριάδης) και αποκαλύπτεται πώς στήθηκε ο μηχανισμός συγκάλυψης στην εξεταστική-παρωδία όπου οι μάρτυρες εμφανίζονταν αφού πρώτα είχαν περάσει φροντιστήριο για να δώσουν απαντήσεις προσυμφωνημένες με τους κυβερνητικούς βουλευτές. Οι τελευταίοι δε φαίνεται να «εξαργυρώνουν» τις καλές υπηρεσίες που προσέφεραν με υπουργικές καρέκλες, αφού είναι μάλλον δύσκολο να θεωρηθεί σύμπτωση ότι 13 από τους 15 γαλάζιους βουλευτές που συμμετείχαν στην Εξεταστική για τις υποκλοπές υπουργοποιήθηκαν δοθείσης ευκαιρίας αμέσως μετά. Τελικά όντως η σιωπή είναι χρυσός…
Σε αυτά έρχονται να προστεθούν οι αποκαλύψεις από την κοινή έρευνα του Inside Story, της Haaretz και της ομάδας WAV που δημοσιεύτηκε σε ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά και αποκαλύπτει τον τρόπο που λειτουργεί η Intellexa, η εταιρία δηλαδή ισραηλινών συμφερόντων που εμπορεύεται το Predator (ο ιδρυτής της Ταλ Ντίλιαν, απόστρατος αξιωματικός των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων είναι εκ κατηγορουμένων στην τρέχουσα δίκη).
Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες όχι μόνο τα στελέχη της εταιρείας είχαν πρόσβαση στο υλικό από την παρακολούθηση που έκαναν οι πελάτες τους, αλλά και έκαναν εκπαίδευση των νέων εργαζομένων της εταιρείας πάνω σε πραγματικές παρακολουθήσεις που γίνονταν, προφανώς χωρίς άδεια των πελατών τους (που κατά βάση είναι κράτη).
Αυτό σημαίνει ότι τα στοιχεία που συγκέντρωνε (ή μπορούσε να συγκεντρώνει) το Predator από την παρακολούθηση πολιτικών, δικαστικών, της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων αλλά και υπουργών, στοιχεία που προφανώς περιλάμβαναν και ιδιαίτερα σημαντικές και ευαίσθητες πληροφορίες σχετικές με την άμυνα και ευρύτερα την εξωτερική πολιτική της χώρας, ήταν διαθέσιμα όχι μόνο στα στελέχη της Intellexa, που περιλάμβαναν κατά βάση υπηκόους ξένων χωρών, αλλά ακόμη και στους μαθητευόμενους υπαλλήλους της εταιρείας.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς πόσες απόρρητες πληροφορίες έγιναν έτσι γνωστές και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις από την πρόσβαση σε αυτές.
Και αυτό ακριβώς αποτυπώνει το πρόβλημα και αποκαλύπτει τον τρόπο που σκέφτεται η κυβέρνηση. Γιατί αποδεικνύεται ότι είχε μια αντίληψη να ελέγξει όντως τους αρμούς του κράτους, με σκοπό όχι προφανώς την αποτελεσματικότερη λειτουργία του, αλλά την αξιοποίηση για κομματικό όφελος, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που ελλοχεύουν και για τους θεσμούς και για την ίδια τη χώρα. Αυτό εξηγεί γιατί αφού δοκίμασαν τις «νόμιμες επισυνδέσεις» της ΕΥΠ, μετά αποφάσισαν ότι είναι πολύ προτιμότερο το παράνομο κατασκοπευτικό λογισμικό (που προσφέρει πρόσβαση σε πολύ περισσότερες πληροφορίες) και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «στήσουν τη δουλειά» με την Intellexa αλλά και τους εν Ελλάδα αντιπροσώπους της (συνδεδεμένοι ακόμη και με κουμπαριές με την κυβέρνηση), παρότι γνώριζαν ότι ήταν σαφώς παράνομο αλλά και επικίνδυνο τελικά για την εθνική ασφάλεια.
Πράγμα που σημαίνει ότι πίσω από τις διακηρύξεις για την «επιστροφή στην κανονικότητα» εξαρχής το σχέδιο ήταν η χειραγώγηση και όχι η αποκατάσταση των θεσμών, η εκμετάλλευση και όχι η αναβάθμιση του κράτους, η αλαζονεία της εξουσίας και όχι ο σεβασμός στις δημοκρατικές αξίες και το συμφέρον της χώρας. Κοντολογίς η άσκηση πολιτικής όχι με αντίληψη δημοκρατικών «κανόνων του παιχνιδιού», αλλά «καθεστώτος», που ήρθε για να μείνει στην εξουσία με κάθε μέσο.
