Τσίπρας και ΠαΣοΚ έχουν τη δική τους ιστορία και τώρα ετοιμάζονται να προσθέσουν νέο κεφάλαιο, από διαφορετική θέση ισχύος και με άλλους όρους. Το μόνο που απομένει είναι να γίνει η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα πολιτικό κόμμα, για να δοθεί το σύνθημα για την τελική αναμέτρηση.

Η κεντροαριστερή μάχη των μαχών αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς το 2026 είναι μια προεκλογική χρονιά, μια χρονιά που θα διαμορφώσει συσχετισμούς δυνάμεων. Τι θα γίνει; Ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει; Τι λένε, τα μέχρι στιγμής, δεδομένα;

Μια αναμέτρηση με νέους όρους

Ο Αλέξης Τσίπρας έβλεπε πάντα το ΠαΣοΚ ως τον αντίπαλο που έπρεπε, πάση θυσία, να εξαφανίσει από τον πολιτικό χάρτη και στον καλπασμό του προς την εξουσία, το 2015, το επεδίωξε με κάθε τρόπο. Στο ΠαΣοΚ φορτώθηκαν όλα τα δεινά της χώρας, ακόμα και η χρεοκοπία της. Η πρώτη αναφορά στις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή έγινε στα ύστερα της διακυβέρνησης του, όταν αναζητούσε κεντροαριστερό καταφύγιο.

Το ΠαΣοΚ άντεξε όλη αυτήν την επίθεση. Έφτασε μέχρι τα πρόθυρα της κόλασης αλλά σε πείσμα όσων βιάστηκαν να το ξεγράψουν, επέστρεψε και ανέκτησε δυνάμεις. Έγινε έστω και από καραμπόλα αξιωματική αντιπολίτευση, προβάλλει θέσεις, έχει παρουσιάσει το στρατηγικό του σχέδιο για τη χώρα. Δεν κατάφερε όμως να κινηθεί σε επίπεδα που θα του έδιναν την κυριαρχία στο χώρο της κεντροαριστεράς. Η βελόνα έμεινε κολλημένη.

Την ίδια ώρα ο κ. Τσίπρας έχοντας, χάσει εκλογικές τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, παραιτήθηκε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, αρχίζοντας το ταξίδι (γιατί «Οδύσσεια» δεν το λες) προς την «Ιθάκη». Φτάνοντας, κατάφερε με τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι δεν μπόρεσε να καταφέρει με το ΠαΣοΚ. Τον τέλειωσε. Είπε, ευθαρσώς, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον κύκλο του. Και εδώ πολύ τα λέμε τον έκλεισε.

Στην παρουσίαση της «Ιθάκης» ο πρώην πρωθυπουργός περιέλαβε και το ΠαΣοΚ. Αφού είπε ότι η ηγεσία του καμαρώνει που είναι «πρώτη στο χωριό», ούτε λίγο ούτε πολύ τοy ζήτησε να αυτοδιαλυθεί προς χάριν της αναγέννησης της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης, της οποίας φυσικά θα ηγηθεί ο ίδιος.

Το ματς, λοιπόν, ξαναρχίζει με εντελώς διαφορετικούς όρους. Και θα είναι μια μάχη μέχρις εσχάτων, τουλάχιστον μέχρι τις εθνικές εκλογές. Μετά βλέπουμε. Έτσι κι αλλιώς η κάλπη θα βγάλει μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Αν μάλιστα η διαφορά μεταξύ των δύο, είναι υπολογίσιμη, τότε είναι εύκολο να μαντέψεις το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στο κεντροαριστερό σκηνικό και ποιος θα μπει σε περιπέτειες.

Ψάχνει την στρατηγική που θα ακολουθήσει

Η Χαριλάου Τρικούπη δεν έχει χαράξει μια κοινή επικοινωνιακή στρατηγική απέναντι στο κόμμα Τσίπρα. Είναι βέβαιο ότι θα την χρειαστεί. Όπως λέγεται, το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί, είναι «τι θέλει ο Τσίπρας από ΠαΣοΚ». Η απάντηση είναι απλή. «Να του αδειάσει τη γωνιά. Δεν υπάρχει λοιπόν συνομιλητής τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές.»

Ο Νίκος Ανδρουλάκης αρκέστηκε να παρατηρήσει ότι «ο κ. Τσίπρας πολέμησε λυσσαλέα το ΠαΣοΚ και στόχος του ήταν να το κλείσει». Και επεσήμανε ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης, αφού αυτό «κρίθηκε το 2015». Η κοινωνία, είπε, «χρειάζεται προσκήνιο, καθαρές κουβέντες, σχέδιο, προοπτική, συγκεκριμένες λύσεις».

Στο ΠαΣοΚ προβληματίζονται, αλλά δεν έχουν περιέλθει (ακόμα) σε κατάσταση συναγερμού. Ίσως να περιμένουν από τον κ. Τσίπρα να κάνει επισήμως το βήμα. Ίσως, επειδή στέκονται σε κάποια δεδομένα τα οποία, όπως λένε, δεν αλλάζουν εύκολα. Το ΠαΣοΚ είναι το κόμμα που επηρεάζεται λιγότερο από τους άλλους σχηματισμούς του χώρου από την δημιουργία του κόμματος Τσίπρα.

Οι διαρροές της Χαριλάου Τρικούπη προς το κόμμα Τσίπρα είναι της τάξης του 1-2%, συνεπώς δεν αποτελούν ιδιαίτερα αξιοσημείωτο ποσοστό. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Παράλληλα η βάση του ΠαΣοΚ, το συμπαγές ακροατήριο του, είναι αντί-Τσίπρας. Η βάση του ΠαΣοΚ δεν δέχθηκε τον Τσίπρα ως αρχηγό της δημοκρατικής παράταξης όταν ήταν καβάλα στο άλογο, γιατί να αλλάξει γνώμη τώρα;

Ο απολογισμός δεν δικαιολογεί θριάμβους

Πράγματι, ο Αλέξης Τσίπρας ,δεν είναι ο Τσίπρας του 2012 που εμφανιζόταν ως ο πολιτικός που θα άλλαζε τον πολιτικό χάρτη. Δεν είναι ο νέος, άφθαρτος ηγέτης. Έχει κυβερνήσει, έχει συγκεκριμένο παρελθόν, που του έχει προκαλέσει μεγάλα πρόβλημα αξιοπιστίας. Έχει πλέον αποκτήσει ορκισμένους εχθρούς στον χώρο που ηγούνταν. Ωστόσο, ο κ. Τσίπρας παραμένει, ένας ισχυρός παίκτης, ένας χαρισματικός λαϊκιστής πολιτικός, με φανατικούς υποστηρικτές. Το να υποστηρίζεις ότι δεν αποτελεί απειλή δεν είναι καλός σύμβουλος για την αντιμετώπιση του.

Πάντως ο μέχρι σήμερα απολογισμός, δεν δικαιολογεί το κλίμα θριάμβου που επιχειρείται να δημιουργηθεί. Αυτή τη στιγμή, το μόνο που φαίνεται να μπορεί να κάνει, ο κ. Τσίπρας, είναι να επανασυγκολλήσει κάποια κομμάτια του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Υπολογίζεται σε ποσοστά 9-11% μετά από τόσο θόρυβο. Και είναι αβέβαιο κατά πόσον οι βιβλιοπαρουσιάσεις και στη συνέχεια η εξαγγελία κόμματος θα δημιουργήσουν κάποιο αξιόλογο ρεύμα. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί αλλά και τίποτα δεν προδικάζει κάτι τέτοιο.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η παρουσία του κόμματος Τσίπρα αλλάζει τους συσχετισμούς δύναμης στην κεντροαριστερά. Κάνει τον διακηρυγμένο στόχο της Χ. Τρικούπη για πρωτιά με μια ψήφο στις επόμενες εθνικές εκλογές μη ρεαλιστικό με βάση τα μέχρι σήμερα δημοσκοπικά δεδομένα. Τα ίδια δεδομένα δείχνουν ότι δεν υπάρχει γενικός ξεσηκωμός για το κόμμα του κ. Τσίπρα. Που δεν μπορεί, όπως το ΠαΣοΚ να διεκδικήσει χώρο από τη ΝΔ, στο κέντρο. Οι επιδόσεις του στο κεντρώο ακροατήριο είναι χαμηλές. Υπάρχει βέβαια μια μεγάλη βάση αναποφάσιστων, την οποία διεκδικούν όλοι, υπάρχουν και οι αδιάφοροι, που μένουν σπίτια τους.

ΠαΣοΚ και Τσίπρας, όπως όλα δείχνουν, θα αναμετρηθούν σε μια μάχη μέχρις εσχάτων για την πρωτιά στον κεντροαριστερό χώρο και το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τότε θα μπορέσουν να ελπίζουν στην πολιτική ηγεμονία στο χώρο και κατ’ επέκταση στην πολιτική ζωή της χώρας. Αν, εν τω μεταξύ, δεν εμφανιστούν άλλα πρόσωπα που μπορούν να ανακατέψουν την τράπουλα στον χώρο τους και στον χώρο των αναποφάσιστων.