Με βαθιά θλίψη αποχαιρετά η Ρόδος έναν από τους πιο αγαπητούς της ανθρώπους: Τον Δημήτρη (Μήτσο) Ασπράκη, που έφυγε χθες, 26 Δεκεμβρίου 2025, σε ηλικία 75 ετών, μετά από γενναία μάχη με προβλήματα υγείας. Η απώλειά του βυθίζει στο πένθος οικογένεια, συγγενείς και φίλους σε ολόκληρο το νησί.
Ο Μήτσος Ασπράκης ήταν γνωστός για την εξαιρετική του ευχάριστη προσωπικότητα, το αστείρευτο χιούμορ και την ευφυΐα του. Κάθε συνάντηση μαζί του γινόταν πηγή γέλιου και χαράς, μετατρέποντας απλές στιγμές σε αξέχαστες εμπειρίες για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Η κηδεία θα τελεστεί τη Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2025, στις 11:00 το πρωί, στο Κοιμητήριο Ταξιαρχών Ρόδου.
Ο στενός του φίλος Μιχάλης Βομβύλας αποχαιρετά τον Μήτσο με ένα συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο κείμενο, που αποτυπώνει μοναδικά την προσωπικότητά του:
Στην μνήμη του Δημήτρη (Μήτσου) Ασπράκη
Με πολλές έννοιες και σκοτούρες στο μυαλό μου, κατηφόριζα την οδό Σωκράτους. Σαν έφτασα στην Πλατεία Ιπποκράτους μια γνώριμη φωνή διέκοψε την πορεία μου.
-Σου είπα το τελευταίο ανέκδοτο με τον Μπόμπο;
Ήταν οι πρώτοι μήνες της Μεταπολίτευσης. Διαδίκτυο δεν υπήρχε, ούτε και εκδόσεις με σόκιν ανέκδοτα και οι πληροφορίες για το κάθε τι νέο, με τέτοιου είδος περιεχόμενο κυκλοφορούσαν μόνο από στόμα σε στόμα.
Η περιέργεια μου μεγάλη και η γνώριμη φωνή που άκουσα, ο πιο γνωστός αναμεταδότης. Μια χαρισματική φωνή, από ένα επαγγελματικά αναξιοποίητο επικοινωνιακό ταλέντο , άρχισε να αφηγείται ανέκδοτα μιμούμενος την ομιλία του Σταυρίδη, του Γκιωνάκη, του Τριανταφυλλίδη, του Αγκόπ , του Φωτόπουλου, του Παπαγιαννόπουλου, της Νοταρά, του Σπαθάρη, το γέλιο του Γούντυ Τρυποκάρυδου. Αφηγείτο ιστορίες αποδιδόμενες με τις τοπικές διαλέχτους για τους Κοσκινιάτες, τους Αρχαγγελίτες,, τους Τριαντενούς, τους εξευγενισμένους Ροδίτες, τους Αφαντενούς, τους Πολλωνιάτες, τους Συμιακούς, τους Καλύμνιους.
Ανάμεσα στο πηγαδάκι των ξεκαρδισμένων από το γέλιο ακροατών, τα πειρακτήρια και οι υποκινητές αναζωοπύρωναν τις διηγηματικές αφηγήσεις του ,και του υπενθύμιζαν να τους μιμηθεί ιστορίες για τις τότε γραφικές φυσιογνωμίες της Ρόδου. Για τον Τσία, για τον ‘Κάργα’’, για τον ‘Γιάννη τον Ντούρο’ για τον ξυπόλυτο Παναγιώτη, για τον Χαράλαμπο Τράκα, για τον Χασάνη, για τα κατηχητικά κηρύγματα του Γιαννά από τούς εξώστες των κινηματογράφων.
Αν υπήρχε ακροατής απόφοιτος του Βενετοκλείου, ξεσκόνιζε τις αναμνήσεις του, μιμούμενος τον Καραμηνά , τους Μανδραγούς, τον Κάζα τον Λογοθέτη και τον Λεκάτη. Αυτό το.. σου είπα το τελευταίο ανέκδοτο, είχε διάρκεια, όσο η σχολαστική ανάγνωση μιας Βίβλου ανεκδότων. Το βέβαιο, στο τέλος κάθε αφήγησης, οι παρευρισκόμενοι να κρατάμε την κοιλιά μας και να δακρύζουμε από το γέλιο.
Οι έννοιες και οι σκοτούρες έφευγαν προσωρινά και αν είχες κάποιο ραντεβού θα πήγαινες καθυστερημένος. Αυτός ήταν ο Μήτσος. Δημιουργός και ενορχηστρωτής του γέλιου και της χαράς, θεραπευτής του άγχους και της πίεσης, της θλίψης και της μελαγχολίας , της μοναξιάς και της απομόνωσης. Μαζί του βιώσαμε καταστάσεις που ομόρφυναν την ζωή μας, από τα φοιτητικά μας χρόνια, μέχρι και την τελευταία του βραδινή έξοδο, με την ανδροπαρέα της Πέμπτης. Φίλε μας, οι ευχές μας για την επιτυχή σου ιατρική επέμβαση και ανάρρωση, δυστυχώς δεν εισακούστηκαν.
Είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι άφησες την τελευταία σου πνοή, με το παράπονο ότι δεν πρόλαβες να ξυπνήσεις για να διηγηθείς σε νοσοκόμους και γιατρούς, τα ανέκδοτα που σου ψιθύρισαν ονειρικές μορφές κατά την νάρκωση. Αλησμόνητη η αγαθοσύνη σου, η ευθυμολογία σου, το χιούμορ σου, η σάτιρα σου, το άπλετο δοτικό γέλιο που μας χάρισες. Το ξεφύλλισμα του βιβλίου της μνήμης σου από την οικογένεια σου, από τους συγγενείς σου, τους φίλους σου και όσους σε γνώρισαν, συνοδός σου στο αοίδιμο ταξίδι σου προς στην αιωνιότητα.
Σε να ταξίδι που το ταλέντο σου μπορεί να σπείρει χαρά και γέλιο στο πέρασμα του. Σήμερα οι σταγόνες της βροχής ήταν χοντρές. Πρέπει να ήταν.. τα ασυγκράτητα δάκρυα από τα γέλια του Χάρου.
