Σήμερα, η Ελλάδα υψώνει το ποτήρι της (ή μήπως το δάκτυλο;) στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος κλείνει τα 57 του χρόνια. Ένας αριθμός που, αν ζούσαμε σε έναν φυσιολογικό κόσμο, θα ήταν απλώς ένα ακόμα κεφάλαιο στη ζωή ενός πολιτικού. Αλλά στην περίπτωση του Έλληνα πρωθυπουργού, ο αριθμός 57 έχει αποκτήσει μια φρικτή, σχεδόν μεταφυσική σημασία.
Γιατί 57 δεν είναι απλώς η ηλικία του. Είναι και ο αριθμός των ψυχών που χάθηκαν στα Τέμπη. Είναι το νούμερο που τον καταδιώκει, που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη της χώρας. Και καθώς σήμερα σβήνει τα κεράκια του, το έθνος του ψιθυρίζει: “Χρόνια πολλά, αλλά… το έγκλημα δεν ξεχνιέται”.
Μπορεί το επικοινωνιακό του επιτελείο να έχει προσπαθήσει με κάθε τρόπο να θάψει το ζήτημα, να κουκουλώσει τις ευθύνες, να κρυφτεί πίσω από δικαιολογίες και ενοχοποιημένους σταθμάρχες, αλλά η πραγματικότητα είναι πεισματάρα. Οι οικογένειες των θυμάτων δεν ξεχνούν. Οι πολίτες δεν ξεχνούν. Και, όπως φαίνεται, ούτε το ίδιο το σύμπαν ξεχνάει. Γιατί να θέλει άραγε η μοίρα να του υπενθυμίσει τόσο ειρωνικά αυτόν τον αριθμό τη μέρα των γενεθλίων του;
Η Ελλάδα, λοιπόν, του εύχεται. Όχι “Χρόνια Πολλά”, αλλά “Χρόνια με Δικαιοσύνη”. Και αν το παρελθόν είναι προάγγελος του μέλλοντος, τότε ας έχει υπόψη του: 57 σκιές θα σβήνουν μαζί του κάθε κεράκι. Και καμία επικοινωνιακή φιέστα δεν θα αλλάξει αυτό το γεγονός.
