Τα πράγματα είναι απλά, αλλά όχι γι’ αυτό λιγότερο σοβαρά.

Το ακριβώς αντίθετο: είναι η ιστορική κρισιμότητα που τα κάνει τόσο απλά.

Στη Γάζα συνεχίζεται από τη μεριά των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ ένα έγκλημα. Διεθνείς οργανισμοί αλλά και ιστορικοί μιλούν για γενοκτονία. Και τα πράγματα μπορούν μόνο να γίνουν χειρότερα, εάν αναλογιστούμε ότι το Ισραήλ το κυβερνά μια ακροδεξιά κυβέρνηση.

Απέναντι σε αυτό, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση υπάρχει ένα κύμα αναγνωρίσεων του Κράτους της Παλαιστίνης από τη μεριά και ευρωπαϊκών χωρών. Είναι αναγνωρίσεις συμβολικές, αλλά με πολύ απτά αποτελέσματα ως προς το διεθνές δίκαιο. Γιατί καθιστούν ακόμη πιο σαφή τον παράνομο και εγκληματικό χαρακτήρα των ενεργειών της ισραηλινής κυβέρνησης. Και αναδεικνύουν ότι μόνη πραγματική λύση του προβλήματος είναι να αποκτήσουν οι Παλαιστίνιοι τη δική τους πατρίδα και να συνυπάρξουν με το Ισραήλ. Αυτό θα φέρει ειρήνη, αυτό, στην πραγματικότητα, θα φέρει ασφάλεια όντως στο Ισραήλ.

Η χώρα μας δεν έχει μέχρι τώρα προχωρήσει σε μια ανάλογη ενέργεια.

Εάν κανείς διαβάσει διάφορους φιλοκυβερνητικούς σχολιαστές, θα δει ως δικαιολογία να αναφέρεται το γεγονός ότι το Ισραήλ είναι ο βασικός σύμμαχός μας κατά της Τουρκίας. Ουσιαστικά, μια παραλλαγή του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».

Καταλαβαίνω ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας πρέπει να είναι πολυδιάστατη και να διατηρούνται δίαυλοι επικοινωνίας με όλες τις πλευρές και σε ορισμένες περιπτώσεις να εκμεταλλεύεται αντιθέσεις.

 

Όμως, δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να μας βοηθήσει στα εθνικά θέματα και στις σχέσεις με την Τουρκία το να νομιμοποιήσουμε μια πολιτική, όπως της κυβέρνησης του Ισραήλ, όταν π.χ. αυτή διατυπώνει σκέψεις για προσάρτηση εδαφών που κατέχει παράνομα, τη στιγμή που εδώ και 51 χρόνια κατηγορούμε – και ορθά – την Τουρκία για παράνομη κατοχή στην Κύπρο.

Ούτε βέβαια πιστεύω ότι αναβαθμίζει τη θέση της χώρας στη διεθνή σκηνή – και στην παγκόσμια κοινή γνώμη – το να ταυτίζεται με την κυβέρνηση του Ισραήλ και να αρνείται να προχωρήσει σε μια ενέργεια που είναι σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο, ασκεί πραγματική πίεση στην κυβέρνηση του Ισραήλ (χωρίς να γκρεμίζει κάποια γέφυρα), συνάδει με την πλειοψηφική υποστήριξη του αιτήματος από την ελληνική κοινωνία και αντίστοιχα με την παγκόσμια κοινή γνώμη.

Την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη που της αναλογεί σε σχέση με την απαίτηση να υπάρξει ασφαλής πλους των σκαφών που συμμετέχουν στο διεθνή στολίσκο αλληλεγγύης. Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι η λογική της διπλωματίας είναι διαφορετική από αυτή του ακτιβισμού. Δεν ζητώ, επομένως, να υποστηρίξει ή να νομιμοποιήσει. Έχει όμως ευθύνη να εξασφαλίσει, στο μέτρο και στο βαθμό που μπορεί, ότι μια πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών θα ξεδιπλωθεί με ασφαλή τρόπο.