Υπάρχει μια φράση που προκαλεί αμηχανία αλλά και σκέψη: «Χωρίς εχθρούς δεν υπάρχεις· είσαι ένα τίποτα.
Όταν όμως έχεις εχθρούς, σημαίνει ότι αξίζεις». Η κοινωνία έχει μάθει να εξιδανικεύει την αποδοχή. Να επιδιώκουμε όλοι να μας αγαπούν, να μας επαινούν, να μη θίγουμε κανέναν.
Μόνο που η αλήθεια είναι πιο σκληρή: ο άνθρωπος που δεν ενοχλεί, που δεν ταράζει τα νερά, που δεν υπερασπίζεται τίποτα, σπάνια αποκτά εχθρούς. Ζει ήσυχα, αλλά αόρατα. Οι εχθροί γεννιούνται εκεί όπου υπάρχει δράση, άποψη, τόλμη. Κάθε φορά που παίρνεις θέση, που σηκώνεις κεφάλι, που πας κόντρα στο ρεύμα, θα βρεθεί κάποιος απέναντί σου.
Όχι επειδή πάντα έχεις άδικο· αλλά επειδή το να ξεχωρίζεις σημαίνει ότι πατάς σε χωράφια που άλλοι θεωρούν δικά τους. Στην πραγματικότητα, οι εχθροί είναι το πιο σκληρό αλλά και πιο τίμιο μέτρο της αξίας σου. Αν έχεις ανθρώπους που σε πολεμούν, σημαίνει ότι τους αναγκάζεις να σε υπολογίζουν. Ότι το όνομά σου προκαλεί αντιδράσεις. Ότι η παρουσία σου βαραίνει.
Φυσικά, το να έχεις εχθρούς δεν αρκεί από μόνο του για να σε κάνει σημαντικό.
Κάποιοι δημιουργούν αντιπάθειες από μικρότητα, εγωισμό ή κακία.
Όμως, όταν οι εχθροί σου εμφανίζονται επειδή στάθηκες όρθιος, επειδή δεν λύγισες, επειδή υποστήριξες το δίκαιο, τότε η ύπαρξή τους είναι η σφραγίδα ότι έχεις αφήσει αποτύπωμα.
Στο τέλος της ημέρας, η ζωή δεν μετριέται με το πόσους φίλους έχεις που σε χειροκροτούν, αλλά με το πόσους εχθρούς απέκτησες επειδή τόλμησες να είσαι ο εαυτός σου.
