Η τραγωδία στα Τέμπη σημάδεψε την Ελλάδα. Όμως, το μεγαλύτερο σοκ δεν είναι μόνο η ίδια η καταστροφή, αλλά το γεγονός ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο – και πιθανώς δεν θα είναι η τελευταία.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2025, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε όλη τη χώρα για να τιμήσουν τις 57 ψυχές που χάθηκαν δύο χρόνια νωρίτερα. Οι εικόνες ήταν συγκλονιστικές, όχι μόνο για την έντασή τους, αλλά για το συναίσθημα που μετέφεραν. Δεν ήταν μια απλή διαμαρτυρία – ήταν μια κραυγή αγανάκτησης.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τραγικό γεγονός γίνεται η σπίθα που φέρνει οργή. Η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει ότι πολλές φορές η οδύνη γίνεται το έναυσμα για δράση. Αλλά η ερώτηση που πλανάται είναι: Θα αλλάξει κάτι αυτή τη φορά;
Η αφύπνιση ενός λαού
Η τραγωδία αυτή δεν έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους μόνο λόγω της απώλειας ζωών. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Δεν είναι μόνο θέμα κυβέρνησης ή πρωθυπουργού. Δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Είναι ένα σύστημα που λειτουργεί λάθος εδώ και δεκαετίες. Και αυτό το σύστημα δεν δημιουργήθηκε μόνο του – το συντηρούμε όλοι μας, κάθε φορά που ανεχόμαστε τη διαφθορά, τα ρουσφέτια, την αδικία.
Για χρόνια, η κοινωνία έχει μάθει να μην εμπιστεύεται το κράτος. Δεν πιστεύουμε στην αστυνομία, στη δικαιοσύνη, στους πολιτικούς, στους γιατρούς, στους εκπαιδευτικούς. Όμως, ποιοι είναι αυτοί; Δεν είναι κάποιοι ξένοι – είμαστε εμείς.
Και το πιο οδυνηρό είναι ότι έχουμε σταματήσει να εμπιστευόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η αλυσίδα της αδιαφορίας
Εδώ και χρόνια, δίνουμε το δικαίωμα σε ανίκανους να διαχειρίζονται τις ζωές μας. Και όταν έρχεται η στιγμή της κρίσης, αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ.
Η αλήθεια είναι απλή: εμείς τους δώσαμε την εξουσία.
Όχι μία φορά. Αλλά ξανά και ξανά. Και τώρα που βλέπουμε τις συνέπειες, ψάχνουμε τρόπο να αναπνεύσουμε σε ένα σύστημα που μας πνίγει.
Η εμπιστοσύνη που χάθηκε
Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα. Δεν είναι μια χώρα καταδικασμένη να αποτυγχάνει. Είναι ένας τόπος που θα μπορούσε να ακμάζει. Όμως, η έλλειψη εμπιστοσύνης μάς έχει καταστρέψει.
Σε άλλες χώρες, όπως η Γερμανία ή η Σουηδία, ο πολίτης ξέρει ότι το κράτος θα τον προστατεύσει και θα τον φροντίσει. Εδώ, όμως, ο φόβος και η αβεβαιότητα κυριαρχούν.
- Εκεί, ένας ασθενής μπαίνει στο νοσοκομείο και ξέρει ότι θα λάβει φροντίδα.
- Εκεί, ένας γιατρός δεν ζητά φακελάκι γιατί αμείβεται σωστά.
- Εκεί, ένας εκπαιδευτικός αφοσιώνεται στο έργο του, χωρίς να χρειάζεται δεύτερη δουλειά για να επιβιώσει.
- Εκεί, η αστυνομία δεν φοβάται να κάνει τη δουλειά της με σεβασμό προς τον πολίτη.
- Εκεί, οι πολιτικοί λογοδοτούν και όταν κάνουν λάθη, τιμωρούνται.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, το μόνο που αναλαμβάνουν οι πολιτικοί είναι το «πολιτικό κόστος» – λες και οι ανθρώπινες ζωές είναι απλώς αριθμοί στις δημοσκοπήσεις.
Μπορεί να αλλάξει αυτό;
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί να αλλάξει η Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν μπορείς να αλλάξεις εσύ.
Μπορείς να γίνεις ο πολίτης που θα ήθελες να έχει αυτή η χώρα;
Μπορείς να γίνεις ο επαγγελματίας που θα έκανε τη διαφορά αν βρισκόταν σε θέση ευθύνης;
Μπορείς να πάψεις να δέχεσαι το «βολικό» και να απαιτήσεις το σωστό;
Αν η απάντηση είναι ναι, τότε υπάρχει ελπίδα.
Αλλά όχι για εσένα.
Γιατί τώρα είναι η δική μας σειρά να πληρώσουμε το τίμημα εκείνων που δεν έκαναν τίποτα πριν από εμάς.
Τώρα είναι η στιγμή να σπάσουμε την αλυσίδα.
Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει σε μια μέρα. Ούτε με ένα συλλαλητήριο.
Ο ήλιος για να γυρίσει, θέλει δουλειά πολλή.
Ξεκίνα από το απλό…
Και κάθε φορά που ο δρόμος σε καλεί…
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ.
