Η Νεκταρία Σπύρου από τους Αρκιούς μοιράζεται δημόσια τη συγκλονιστική περιπέτεια που έζησε με τον μικρό γιο της Άγγελο, περιγράφοντας τις δραματικές στιγμές που οδήγησαν στην επείγουσα αεροδιακομιδή του στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία” στην Αθήνα. Με λόγια γεμάτα συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, ευχαριστεί θερμά τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, το ΕΚΑΒ, την Πολεμική Αεροπορία, τον Δήμαρχο Πάτμου Νικήτα Τσαμπαλάκη και όλους όσοι στάθηκαν στο πλευρό τους, σε μια περιπέτεια που είχε ευτυχώς αίσιο τέλος.
Αναλυτικά αναφέρει τα εξής:
Ένα ευχαριστώ που δεν θα φτάσει ποτέ… κι όμως το οφείλω.
Ήταν μια Πέμπτη. Μια μέρα που ξεκίνησε σαν όλες τις άλλες και κατέληξε η πιο σκοτεινή της ζωής μου. Το παιδί μου… ο Άγγελός μου… είχε αφόρητους πόνους. Επικοινώνησα με τον παιδίατρο, άνθρωπος ήρεμος, πάντα καθησυχαστικός. Όμως εκείνη τη μέρα, η φωνή του έσπασε. Και μαζί της, έσπασε κι η δική μου καρδιά. «Νεκταρία, άκουσέ με: πρέπει να φύγεις ΤΩΡΑ. Διακομιδή. Παιδοχειρουργός. Δεν ξέρουμε αν θα είναι στη Ρόδο ή στη Σάμο. Έχεις 6 ώρες. Μόνο 6. Τώρα, Νεκταρία. Τώρα». Σε κλάσματα δευτερολέπτου, έπρεπε να γίνω βράχος, την ώρα που μέσα μου κατέρρεα. Να καθαρίσει το μυαλό μου, ενώ η ψυχή μου αιμορραγούσε. Μια μάνα, με τον χρόνο να με κυνηγάει. Κι όμως, δεν ήμουν μόνη…
???? Πρώτο τηλέφωνο στον Δήμαρχο της Πάτμου, τον Νικήτα Τσαμπαλάκη. Δεν πρόλαβα να του πω πολλά. Μόνο ότι ο Άγγελος πονάει και ότι πρέπει να φύγουμε άμεσα. «Κλείσε. Σε ένα λεπτό σε παίρνω πίσω», μου είπε. Και κράτησε την υπόσχεσή του, όπως πάντα κάνει. Σε ένα λεπτό. «Σηκώνεται τώρα το ελικόπτερο από τη Σύρο. Έρχεται στους Αρκιούς. Πας Παίδων Αγία Σοφία. Το ΕΚΑΒ θα σε πάρει τώρα». Κι όντως, με πήραν. Ήταν σαν να πάτησε ο Νικήτας ένα κουμπί και άνοιξε ο ουρανός.
???? Στο ελικοδρόμιο, η ελπίδα είχε φτερά. Το ελικόπτερο του ΕΚΑΒ προσγειώθηκε και μαζί του προσγειώθηκαν άνθρωποι-θαύματα. Γιατροί, νοσηλευτές, διασώστες. Άνθρωποι που δεν με ήξεραν και όμως με κοίταξαν στα μάτια σαν να είμαι αδερφή τους. Αγκάλιασαν τον Άγγελό μου με απίστευτη τρυφερότητα. Ένας γιατρός, καθώς έβλεπε ότι κλαίω σιωπηλά, έβγαλε από το χέρι του το κομποσκοίνι του και το πέρασε στο δικό μου: «Είναι από την Παναγία της Τήνου. Μην φοβάσαι». Έκλαψα. Όχι μόνο από φόβο, αλλά από ευγνωμοσύνη. Κι ο γιατρός, την ώρα που εξέταζε τον Άγγελο, μου έκανε ένα «οκέι» με το χέρι. Χωρίς λόγια. Μόνο μια ματιά που έλεγε: «Είσαι μάνα. Σε νιώθω. Είμαστε εδώ».
???? Στην Ελευσίνα μας περίμενε ασθενοφόρο. Κι άλλοι άνθρωποι-φωτιά. Που μπήκαν στη δική μας φλόγα και τη μετέτρεψαν σε θαλπωρή. Ο Άγγελος φοβόταν, το άκουσμα της λέξης «χειρουργός» τον τάραξε. Κι όμως, αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι τον ηρέμησαν, του χαμογέλασαν, του μίλησαν σαν να τον ήξεραν από πάντα.
???? Στο Παίδων “Αγία Σοφία”, η ψυχή μου βρήκε ανάσα. Γιατροί, παιδοχειρουργοί, νοσηλευτές. Τον εξέτασαν με λεπτομέρεια, με φροντίδα, με καρδιά. Εμένα; Εμένα με κράτησαν όρθια. Και τότε ήρθε το νέο: Δεν θα χρειαστεί χειρουργείο. Και τότε ήταν που γονάτισα… γιατί ήταν 19 Ιουνίου. Του Αγίου Παϊσίου. Δεν έχω αμφιβολία πως ήταν εκεί. Δεν ήταν τύχη. Ήταν πίστη. Ήταν θαύμα. Και θα το τιμώ για πάντα.
???? Όταν πήραμε εξιτήριο, ήρθε η αγκαλιά της Βούλας. Ο Γιώργος Ντούτσουλης, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων του 1ου Δημοτικού Βούλας, και όλοι οι γονείς, δεν μας άφησαν λεπτό. Μας φιλοξένησαν σαν οικογένεια. Η Ελένη Παντελάρου, αδερφή και όχι φίλη, μας άνοιξε το σπίτι της. Εκεί μέσα, γνώρισα και τη γλυκιά, τρυφερή μαμά της. Ο Άγγελος έπαιξε, γέλασε, ζωντάνεψε. Η Νατάσα, η Πέπη, ο Πατούνιας, η Έλενα, η Ειρήνη, η Μαρία Κομνηνού, ο Μαρίνος… και όλοι οι γονείς της Βούλας, εκείνοι που παρέλασαν 25 Μαρτίου δύο φορές με τον Άγγελο στους Αρκιούς, μας αγκάλιασαν σαν οικογένεια.
Η Βούλα έγινε σπίτι μας. Γονείς, παιδιά, φίλοι. Όλοι μαζί. Σαν να μας είχαν περιμένει. Πρωινά, παιχνίδια, πλατείες, ποδήλατα, πατίνια… ζωή. Μέσα στον πόνο, έζησα τις πιο ανθρώπινες 4 μέρες της ζωής μου.
???? Και στον δρόμο της επιστροφής, το Blue Star Πάτμος… Δεν ήμασταν επιβάτες. Ήμασταν ανθρώπινες καρδιές που βρήκαν ανθρώπινες καρδιές απέναντί τους. Το πλήρωμα, σαν να μας ήξερε. Με φροντίδα, με ευγένεια, με μια σιωπηλή συμπόνια που λέει: «Σε νιώθουμε. Είμαστε εδώ».
Κι έτσι… μέσα από τον φόβο, γεννήθηκε ένα ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ που δεν είναι λέξη, αλλά προσευχή. Ένα ευχαριστώ στον Δήμαρχο της Πάτμου, Νικήτα Τσαμπαλάκη. Στο ΕΚΑΒ και τους διασώστες-φύλακες αγγέλους. Στους γιατρούς και νοσηλευτές του Παίδων Αγία Σοφία. Στη Βούλα και στους ανθρώπους της. Τον Γιώργο, Ελένη, Νατάσα. Στο Blue Star Πάτμος. Σε όσους έγιναν χέρια που μας κράτησαν όταν η καρδιά έσπαγε. Και στον Θεό. Που έστειλε τόσους αγγέλους στη ζωή μας, όταν Τον φώναξα με όλη μου την ψυχή.
Με άπειρη ευγνωμοσύνη,
Νεκταρία
Μάνα. Γυναίκα. Ανθρώπινη καρδιά που δεν θα ξεχάσει ποτέ.
