«Ζούμε με την αγωνία του αύριο» – Η κραυγή απόγνωσης μιας εκπαιδευτικού στην Κω
Είμαι εκπαιδευτικός και φέτος τοποθετήθηκα στην Κω μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά μου. Αντί, όμως, να χαρώ για τη νέα αρχή, βρίσκομαι σε απόγνωση. Η αναζήτηση σπιτιού στο νησί έχει αποδειχθεί σχεδόν αδύνατη.
Τα περισσότερα ακίνητα νοικιάζονται σε τουρίστες για τη θερινή περίοδο, ενώ όσα απομένουν δίνονται σε τιμές απαγορευτικές για έναν δημόσιο υπάλληλο. Κάθε μέρα ψάχνω με αγωνία ένα αξιοπρεπές κατάλυμα για μένα και τα παιδιά μου και κάθε μέρα συναντώ αδιέξοδα. Δεν ζητώ πολυτέλειες∙ ζητώ απλώς μια στέγη που θα μας προσφέρει ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Δεν είμαι η μόνη. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν γιατροί που υπηρετούν στο νοσοκομείο, αλλά και στρατιωτικοί που καλούνται να υπερασπιστούν το νησί. Όλοι εμείς, που ερχόμαστε για να προσφέρουμε στην κοινωνία, καταλήγουμε να ζούμε με τον φόβο του πού θα κοιμηθούμε την επόμενη μέρα.
Ο τουρισμός είναι ευλογία για την Κω, δεν μπορεί όμως να μετατρέπεται σε κατάρα για όσους υπηρετούν τον τόπο αυτό. Χρειάζονται άμεσες λύσεις. Χρειάζονται κατοικίες για τους ανθρώπους που κρατούν όρθια την εκπαίδευση, την υγεία και την ασφάλεια. Γιατί πίσω από κάθε επάγγελμα υπάρχουν οικογένειες, παιδιά, άνθρωποι που ζητούν το αυτονόητο: να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Μια απελπισμένη εκπαιδευτικός
