Ο Γιάννης Μπέζος, σε μια παλαιότερη συνέντευξή του, είχε πει μια ατάκα που θα έπρεπε να είναι χαραγμένη στα μάρμαρα της νεοελληνικής πραγματικότητας:
«Σε αυτή τη χώρα κάνουμε φίρμες όλους τους απατεώνες, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται με τη ματιά ψηλά και δεν τους ξέρει κανείς. Η αιτία είναι ότι οι τενεκέδες κάνουν πάρα πολύ θόρυβο.»
Και να που ο χρόνος τον δικαίωσε για άλλη μια φορά. Ο απόλυτος τενεκές, ο Άδωνις, σε ρόλο κλόουν-τηλεπωλητή-τηλεδικαστή, ουρλιάζει από κανάλι σε κανάλι. Δεν μιλάει. Δεν εξηγεί. Ουρλιάζει. Γιατί; Επειδή, λέει, η κυβέρνηση έχει δεχτεί «κακή δημοσιότητα».
Ακούς εκεί; «Κακή δημοσιότητα»! Για μια τραγωδία που έστειλε 57 ανθρώπους στον θάνατο, με ευθύνη ενός συστήματος που επί χρόνια έκρυβε σκάνδαλα κάτω από το χαλί και έκανε «δουλίτσες». Ούτε λόγος για ευθύνες. Ούτε λέξη για συγνώμη. Μόνο κραυγές. Και δεν είναι μόνος του. Δίπλα του ο Βορίδης, ο άνθρωπος που χτυπάει τραπέζια μπας και τρομάξει κανείς. Και φυσικά, ο αιώνιος εκπρόσωπος της προπαγάνδας, ο Πορτοσάλτε, να κάνει το άσπρο μαύρο, παπαγαλίζοντας ό,τι του σερβίρουν. Η στρατηγική της υστερίας – Όταν δεν έχεις επιχειρήματα, φωνάζεις
Το μοτίβο είναι ίδιο και ξεπερασμένο. Φωνάζουν για να καλύψουν την ανυπαρξία επιχειρημάτων. Δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν ακόμα δικαιοσύνη. Δεν μπορούν να αντικρούσουν τα αυτονόητα: ότι η πολιτική τους διχάζει, πολώνει, καλλιεργεί την οργή και ασεβεί στη μνήμη των νεκρών. Ο Άδωνις, με τις γνωστές του τακτικές, προσπαθεί να μας κάνει πλύση εγκεφάλου με φτηνά επικοινωνιακά κόλπα. Πηγαίνει από κανάλι σε κανάλι, ρίχνει ένα κατεβατό από φωνές, διακόπτει όποιον δεν συμφωνεί, γελάει ειρωνικά όταν ακούει αλήθειες που δεν του αρέσουν. Αλλά το παραμύθι δεν περνάει πλέον. Γιατί η κοινωνία δεν ξεχνά.
Οι πολίτες δεν τρώνε σανό. Και το να προσπαθείς να ουρλιάξεις τόσο δυνατά που να καλύψεις την αλήθεια, δεν σημαίνει ότι την αλλάζεις.
Όταν η πολιτική γίνεται τσίρκο, οι γελωτοποιοί γίνονται «φίρμες»
Αυτό που ζούμε δεν είναι πολιτική. Είναι reality show, όπου κερδίζουν αυτοί που κάνουν τον περισσότερο θόρυβο. Και γι’ αυτό βγαίνουν σωστά τα λόγια του Γιάννη Μπέζου: Σε αυτή τη χώρα κάνουμε φίρμες τους μεγαλύτερους κλόουν. Αυτούς που φωνάζουν, που υψώνουν το δάχτυλο, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το έγκλημα είναι «κακή δημοσιότητα» και όχι μια εθνική ντροπή που απαιτεί δικαιοσύνη.Αλλά ξέρεις τι συμβαίνει με τους τενεκέδες; Όσο κι αν κάνουν φασαρία, κάποια στιγμή σκουριάζουν και τους πετάς στα σκουπίδια. Και αυτή η στιγμή δεν αργεί.
