Λιμάνι της Κω: Μια Χαμένη Ευκαιρία για Ανάπτυξη
Το λιμάνι της Κω, η “αυλή” της πόλης μας και σημαντικός πυλώνας για τη ζωή του νησιού, αποτελεί διαχρονικό θύμα της γραφειοκρατίας και της πολιτικής αδράνειας. Από την εποχή που ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς νομοθέτησε το 1983 την απόδοση των λιμανιών στους Δήμους, ξεκίνησε μια μακρά “Οδύσσεια”. Παρά τις αρχικές προσδοκίες, το λιμάνι της Κω παρέμεινε υπό εξωτερική διοίκηση μέχρι το 2001, στερώντας πολύτιμα χρόνια από την αναπτυξιακή του πορεία.
Όταν τελικά το λιμάνι πέρασε στη διοίκηση του Δήμου Κω, αντί να ενισχυθεί ο νεοσύστατος οργανισμός του Λιμενικού Ταμείου, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια σειρά περιορισμών:
- Απαγόρευση προσλήψεων εξειδικευμένου προσωπικού.
- Έντονη γραφειοκρατία και ασφυκτικοί έλεγχοι.
- Αποκλεισμός από αναπτυξιακούς νόμους και χρηματοδοτήσεις.
- Περιορισμένη αυτονομία στη λήψη αποφάσεων.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα λιμάνι που δεν μπορούσε να “παίξει το παιχνίδι” της ανάπτυξης, την ώρα που το λιμάνι της Αλικαρνασσού σημείωνε ραγδαία πρόοδο.
Η λύση θα μπορούσε να ήταν απλή: ένα ξεκάθαρο νομοθετικό πλαίσιο που θα έδινε στους τοπικούς φορείς τη δύναμη να διοικήσουν αποτελεσματικά, με ευθύνη και λογοδοσία. Αντίθετα, η πολιτική αβεβαιότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους τοπικούς άρχοντες οδήγησαν σε στασιμότητα.
Το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά οι πολιτικοί της.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις τοπικές κοινωνίες και η αποστέρηση της δημιουργικής τους δύναμης είναι η πραγματική αιτία της υποβάθμισης. Η λύση δεν βρίσκεται στην αδράνεια ή την εξάρτηση, αλλά στην απελευθέρωση των δυνάμεων της κοινωνίας, ώστε να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της.
Κ. Καϊσερλής, π. Δήμαρχος Κω
