Η εποχή των αντιφάσεων

Ζούμε σε μια εποχή που όλα έχουν χάσει το νόημά τους. Ο βλαμμένος μιλάει για δυσκολία, λες και η ανοησία του μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αγώνας. Ο ρουφιάνος μιλάει για μπέσα, ενώ πουλάει τον διπλανό του για ένα χαμόγελο εξουσίας. Και η πουτάνα μιλάει για εμπιστοσύνη, λες και δεν έχει προδώσει τον εαυτό της εκατοντάδες φορές. Είναι η εποχή όπου οι λέξεις δεν αντανακλούν αξίες, αλλά χρησιμοποιούνται σαν προσωπείο. Ο καθένας φοράει μια μάσκα: ο ανίκανος το προσωπείο του αδικημένου, ο προδότης το ένδυμα της τιμής, και ο ψεύτης το μανδύα της ηθικής. Και το πιο τραγικό; Όλοι γύρω μας τους ακούν, τους πιστεύουν, τους χειροκροτούν. Η κοινωνία μας έχει γίνει ένα θέατρο του παραλόγου. Αντί να κερδίζει σε αλήθεια, κερδίζει σε ψέμα. Αντί να αναδεικνύει τον άξιο, ανεβάζει τον θρασύ. Αντί να προστατεύει την εμπιστοσύνη, την διαλύει. Και όσοι ακόμα κρατούν μέσα τους λίγη λογική, λίγη εντιμότητα, λίγη πίστη, νιώθουν ξένοι. Όμως, μέσα σε αυτή τη γενικευμένη παρακμή, υπάρχει κι ένα φως: η σιωπηλή αξιοπρέπεια εκείνων που δεν χρειάζονται μεγάλες δηλώσεις για να αποδείξουν ποιοι είναι. Δεν χρειάζονται να μιλήσουν για δυσκολία, γιατί ζουν τις δυσκολίες. Δεν χρειάζονται να μιλήσουν για μπέσα, γιατί την κρατούν χωρίς θεατρινισμούς. Δεν χρειάζονται να μιλήσουν για εμπιστοσύνη, γιατί τη χτίζουν με τις πράξεις τους. Η εποχή μας είναι γεμάτη αντιφάσεις, αλλά η αλήθεια δεν έχει χαθεί. Είναι απλώς θαμμένη κάτω από θορύβους, ψεύτικα λόγια και πρόσωπα χωρίς υπόσταση. Το στοίχημα είναι αν θα την αφήσουμε να χαθεί εντελώς ή αν θα έχουμε το θάρρος να τη σηκώσουμε ξανά ψηλά.