Ο Ηλίας Τσέρκης, πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου, με το παρόν άρθρο του εκφράζει την ανησυχία του για την ανεξέλεγκτη δημόσια κριτική που γίνεται από ιατρούς σε τραγικά περιστατικά, ειδικά όταν αυτά αφορούν προσωπικότητες ή οικεία τους πρόσωπα.
Υπογραμμίζει την ανάγκη για υπευθυνότητα, ηθική και επιστημονικό σεβασμό στη δημόσια συζήτηση, απορρίπτοντας τη «νοσηρή» πρακτική της αυτοπροβολής μέσω τραγωδιών και επισημαίνοντας ότι η ιατρική αποτελεί λειτούργημα που απαιτεί διακριτικότητα και σεβασμό απέναντι σε κάθε ανθρώπινη ζωή. Ειδικότερα, ο πρόεδρος του ΙΣΡ αναφέρει τα εξής:
«Παρακολουθώ τελευταία, δημόσιες τοποθετήσεις ιατρών διαφόρων ειδικοτήτων και επιστημονικής κατάρτισης, που αφορούν τραγικά περιστατικά προβεβλημένων προσωπικοτήτων ή στενών συγγενών τους και προβληματίζομαι έντονα. Θεωρώ ότι, οι δημόσιες τοποθετήσεις επί ιατρικών περιστατικών από συναδέλφους, πρέπει να συνοδεύονται από υψηλό βαθμό υπευθυνότητας, ενσυναίσθησης, επαγγελματισμού και ηθικής.
Το φαινόμενο όπου ιατροί επιλέγουν να σχολιάσουν – σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης ή με την παρουσία τους σε τηλεοπτικές εκπομπές – χειρισμούς συναδέλφων τους, συχνά σε τόνο καταγγελτικό ή επικριτικό, χωρίς επίσημη ή τεκμηριωμένη πληροφόρηση, δημιουργεί εύλογες ανησυχίες αναφορικά με τα όρια του επιτρεπτού, της ηθικής δεοντολογίας του ιατρικού λειτουργήματος καθώς και της διαχείρισης του δημόσιου λόγου από επιστήμονες.
Η δημόσια κριτική για τις συνθήκες ενός ξαφνικού θανάτου – και δη με τρόπο που αφήνει αιχμές ή υπονοούμενα – συνιστά μορφή ηθικής εκτροπής, ειδικά όταν αυτή πραγματοποιείται σε χρονική συγκυρία που το πένθος είναι ακόμη νωπό.
Οι ιατροί, οφείλουν να λειτουργούν ως θεματοφύλακες της τεκμηριωμένης επιστημονικής γνώσης, όχι ως φορείς εικασιών ή λαϊκίστικων αφηγημάτων. Η διατύπωση κρίσεων δημοσίως, χωρίς πρόσβαση στο πλήρη ιατρικό ιστορικό του ασθενούς, υπονομεύει το κύρος του ιατρικού σώματος συνολικά.
Η δημόσια αμφισβήτηση του χειρισμού ιατρικών περιστατικών από συναδέλφους, χωρίς να έχουν αξιολογήσει πλήρως όλα τα επιστημονικά δεδομένα, συνιστά παράβαση του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας. Οι διαφωνίες μεταξύ επιστημόνων δεν επιλύονται με δημόσιες καταγγελίες ή υπονοούμενα, σε τηλεοπτικά πάνελ και κοινωνικά δίκτυα, αλλά ιδανικά επιλύονται μέσω τεκμηριωμένου διαλόγου, παρουσίασης στοιχείων και αξιολόγησης από την επιστημονική κοινότητα.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η «εργαλειοποίηση» μιας ανθρώπινης απώλειας σε μέσο για αυτοπροβολή, προώθηση προσωπικών απόψεων και εκτιμήσεων ή προσωπικών διαφορών, δεν αρμόζει σε λειτουργούς της ιατρικής επιστήμης. Η τραγωδία δεν επιτρέπεται να μετατρέπεται σε ευκαιρία για δημόσια αντιπαράθεση ή αυτοπροβολή.
Οφείλουμε ως ιατροί, να μην λησμονούμε ότι η ιατρική δεν είναι μόνον επιστήμη, είναι κυρίως λειτούργημα με βαθιά κοινωνική και ηθική διάσταση. Οι ιατροί οφείλουν να τοποθετούνται με νηφαλιότητα και σεβασμό και παράλληλα να σιωπούν, όταν απαιτείται, προκειμένου να διαφυλάσσουν την αξιοπρέπεια τόσο του λειτουργήματος μας, όσο και των προσωπικοτήτων, που πλήττονται από τραγικά γεγονότα.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από υπεύθυνη επιστημονική φωνή και όχι από δικαστές της επικαιρότητας.»
