Τα τελευταία χρόνια η Ρόδος έχει γεμίσει με εταιρείες που εμφανίζονται σαν… περαστικές σκιές. Εταιρείες πακιστανικών, βουλγαρικών, αλβανικών συμφερόντων, που ανοίγουν μέσα σε μια νύχτα, δουλεύουν για μια σεζόν και κλείνουν πριν προλάβει καν η Εφορία να εκδώσει χαρτί. Ούτε φόροι, ούτε εισφορές, ούτε ΦΠΑ. Μηδέν στο Δημόσιο, μηδέν στα ταμεία, αλλά με γεμάτες τσέπες από τον τζίρο του καλοκαιριού.
Το φαινόμενο είναι γνωστό σε όλους: σε παραλίες, σε εμπορικούς δρόμους, ακόμα και σε τουριστικές υπηρεσίες, ξεφυτρώνουν εταιρείες «μιας χρήσης». Παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς, μισθώνουν χώρους, σηκώνουν ομπρέλες και ξαπλώστρες, και πριν καλά καλά ολοκληρωθεί η σεζόν έχουν εξαφανιστεί. Την ίδια ώρα, άλλες εταιρείες που κερδίζουν στον διαγωνισμό, παρακολουθούν με απορία άλλες –χωρίς καν επίσημα δικαιώματα– να δουλεύουν ανενόχλητες.
Πού είναι οι υπηρεσίες;
Το ερώτημα καίει: τι κάνει το κράτος;
• Η Εφορία κλείνει τα μάτια. Εταιρείες με μηδενικά βιβλία, αλλά με τζίρους εκατοντάδων χιλιάδων, περνάνε κάτω από τα ραντάρ.
• Η Κτηματική Υπηρεσία εμφανίζεται μόνο στα χαρτιά. Οι παραλίες γίνονται πάρτι «νοικιασμένων» και «παράνομων» επιχειρήσεων, με τα έσοδα να χάνονται στη μαύρη τρύπα.
• Η ΕΤΑΔ, που έχει την ευθύνη για τη διαχείριση δημόσιας περιουσίας, αφήνει χώρους να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από «μαϊμού» εταιρείες, χωρίς κανέναν έλεγχο.
Κυβέρνηση: συνενοχή ή αδιαφορία;
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Όλοι το ξέρουν. Οι τοπικές κοινωνίες το βλέπουν, οι επαγγελματίες που πληρώνουν κανονικά φόρους το καταγγέλλουν, αλλά η κυβέρνηση κωφεύει. Εάν για έναν απλό επαγγελματία αργήσει η δόση του ΕΝΦΙΑ, τα ειδοποιητήρια και οι κατασχέσεις πέφτουν βροχή. Όταν όμως πρόκειται για «εταιρείες-φαντάσματα», που εξαφανίζονται μέσα σε ένα χρόνο, ξαφνικά δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος.
Και το ερώτημα είναι απλό: Ποιος ελέγχει ποιον; Ή μήπως κάποιοι δεν θέλουν να ελέγξουν;
Η Ρόδος –και γενικά τα νησιά– δεν αντέχουν άλλο τέτοιου είδους κοροϊδία. Οι σοβαροί επαγγελματίες που επενδύουν, πληρώνουν και στηρίζουν την τοπική κοινωνία, βλέπουν το κράτος να κάνει πλάτες σε «μαϊμού» επιχειρηματίες. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να βάλει τάξη, τότε είναι φανερό: δεν πρόκειται για αδυναμία, αλλά για επιλογή.
