Η ημέρα του Pride κυρίως συμβολίζει το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια. Παντού, όπου υπάρχει άνθρωπος.
Είναι σημαντική μέρα το Pride με ισχυρούς συμβολισμούς και ουσία. Συνδέεται με το δικαίωμα στη ζωή και τον σεβασμό στην υπέρτατη αξία της ζωής, που δυστυχώς στις μέρες μας για άλλη μια φορά βάλλεται βάναυσα.
Γιατί δεν είναι απλώς μια μέρα που θυμόμαστε δικαιώματα μειονοτήτων. Ή που θυμόμαστε ότι η ισότητα σημαίνει και -αν όχι κυρίως- δικαίωμα στη διαφορά, «όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι». Ή όπου όπως η ίδια η λέξη pride υπογραμμίζει, θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να είναι υπερήφανοι γι’ αυτό που είναι, στο δρόμο, στην πλατεία και όχι απλώς «στο κρεβάτι τους».
Πάνω από όλα είναι μια μέρα που θυμόμαστε ότι δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στην ασφάλεια, στην εργασία, στη διατροφή, στην υγεία, στην κατοικία, στην ταυτότητα, στην πατρίδα, στη γλώσσα, στον έρωτα, δικαίωμα στη ζωή τελικά έχουν όλες, όλοι και όλα. Παντού. Σε κάθε σημείο του πλανήτη.
Και στην Παλαιστίνη. Και στη Γάζα, όπου πλέον καταπατάται το εγγενές δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζήσει. Αναγνώριση και σεβασμός στο δικαίωμα στη ζωή σημαίνει παιδιά που δεν πεθαίνουν από την πείνα. Σημαίνει ανθρώπους που δεν σκοτώνονται την ώρα που περιμένουν να βρουν λίγο φαΐ. Σημαίνει να μη βομβαρδίζονται άμαχοι. Σημαίνει να μην καταστρέφονται σχολεία και νοσοκομεία. Είμαστε πάντα με τη Ζωή, τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια, δηλώνει το Athens Pride εκφράζοντας τη στήριξή του στη Διεθνή Πρωτοβουλία March to Gaza.
Σε κάποια πράγματα δεν χωρούν επιλεκτικές ευαισθησίες. Ή είσαι με το δικαίωμα στη ζωή ή δεν είσαι.
Γιατί το να λες «ναι» στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων (που πρέπει όλοι να πούμε ναι), ή «ναι» στα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράν (που πρέπει όλοι να πούμε ναι), αλλά όταν έρχεται η ώρα να μιλήσεις για έναν πραγματικό κίνδυνο γενοκτονίας, να αρχίζεις τα «ναι μεν, αλλά…», είναι ο ορισμός της επιλεκτικής ευαισθησίας. Δηλαδή της υποκρισίας. Δηλαδή, τελικά, της άρνησης του δικαιώματος όλων στη ζωή και την αξιοπρέπεια.
[Και πριν βιαστείτε να πείτε οτιδήποτε, ισχύει και το αντίθετο: να μιλάς για τον ιμπεριαλισμό ή για το Ισραήλ, αλλά να θεωρείς «περιττή πολυτέλεια» το δικαίωμα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, των συναδέλφων και των συμφοιτητών σου να ζουν ως αυτό που είναι].
Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι το δικαίωμα στη ζωή, ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, πρέπει να ισχύει για όλους. Δεν μπορούμε να έχουμε «παιδιά ενός κατώτερου θεού», δεν μπορούμε να ανεχόμαστε να υπάρχουν ζωές που αξίζουν λιγότερο, δεν γίνεται άνθρωποι να είναι αναλώσιμοι και τελικά φονεύσιμοι.
Ο άνθρωπος είναι παντού… άνθρωπος. Με το ίδιο δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Με το ίδιο δικαίωμα στη γιορτή και στην υπερηφάνεια.
Από τους δρόμους της Αθήνας, μέχρι τη Γάζα.
