Το περασμένο καλοκαίρι ο Αντώνης Λυμπέρης έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην αγαπημένη του Μύκονο. Δεν άντεξε και επέστρεψε στη θαλπωρή της τρυφερής οικογένειάς του. Η σύζυγός του και τα τρία τους παιδιά τού συμπαραστάθηκαν ολόθερμα στην περιπέτεια της υγείας του. Πάλεψε μαζί της. Δεν τα κατάφερε. Πέθανε το βράδυ της περασμένης Κυριακής στα 71 του χρόνια. Τον συνόδεψαν η βαθιά οδύνη και ο σπαρακτικός θρήνος των συντετριμμένων οικείων του κατά την πολιτική του κηδεία. Ακολούθησε η αποτέφρωση της σορού του.
Ένας ρεαλιστής που έβαζε ολοένα και ψηλότερα τον πήχη
Στον επαγγελματικό του βίο ως φιλόδοξος και τελειοθήρας έβαζε τον πήχη ολοένα ψηλότερα. Με μια προσωπική αυτάρκεια που δεν τον ώθησε να ζητήσει για τον εαυτό του κάποια μίμηση ή θαυμασμό. Δεν βγήκε σε τηλεπάνελ να σχολιάσει γεγονότα της επικαιρότητας. Νοικοκύρης στο σπίτι όπως και στη δουλειά, δεν εξέθεσε την ιδιωτική, οικογενειακή ζωή του στα ΜΜΕ. Ούτε ενεπλάκη σε δημόσιους πολιτικούς διαξιφισμούς.
Διόλου από αδιαφορία ή απάθεια για τα κοινά. Καθόλου από αδυναμία ή διακριτικότητα. Και γνώμη, και λόγο, και φωτογένεια διέθετε. Από νοοτροπία, κουλτούρα, χαρακτήρα, ωστόσο, δεν παρίστανε ότι τα ξέρει δα κι όλα. Οι αναφορές του επικεντρώνονταν στην ατομική ποιοτική βελτίωση. Με τον τρόπο που λειτουργικά και πολιτισμικά την εννοούσε η αστική, με την οπτική της πόλης, συμπεριφορά του, συναρθρωμένη με αισθητικά στοιχεία κοσμοπολιτισμού αλλά και φυσιολατρικού ρομαντισμού. Υπό αυτή την αντίληψη, στη διάρκεια της ύπαρξής του πρόλαβε από το μηδέν να χτίσει με τολμηρή επινοητικότητα έναν επιτυχημένο εκδοτικό κολοσσό. Μαζί του βίωσε κορυφαία σουξέ και ένα ανυπόφορο στραπάτσο. Διένυσε, πάντως, μια ενδιαφέρουσα και γεμάτη επιχειρηματική πορεία για 32 ολόκληρα χρόνια.
Το ξεκίνημα
Μύκονος, τέλη 70s, αρχές 80s. Αλλες εποχές. Ανέμελες και στροβιλιστικές. Στη Φτελιά και στον Καλαφάτη οι προχώ, σπορτίβ και μποέμ παρέες του windsurfing σαγηνεύονταν ολημερίς από το μελτέμι που μάνιαζε μεσοπέλαγα, δελεάζονταν από το καβάλημα του φουσκωμένου κύματος. Ανάμεσα στη μικρή φυλή των νεαρών εγχώριων εραστών της ιστιοσανίδας και ένας συμπαθητικός 25χρονος Αθηναίος από την πλατεία Βικτωρίας, ονόματι Αντώνης Λυμπέρης.
Γοητευτικό, δεκτικό, χαμογελαστό, ευπρεπές και γεροδεμένο παλικάρι. Με μακριά σκουροκάστανα μαλλιά, πράσινα μάτια, μύτη αλά Στιβ Μάρτιν, χαρακτηριστικό λακκάκι στο πηγούνι σε στυλ Μάικλ Ντάγκλας, συνέθετε ένα καλαίσθητο στη θέα παρουσιαστικό. Μόλις είχε εκπληρώσει τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό. Προηγουμένως είχε επιστρέψει από την Κολωνία και το Μόναχο όπου είχε μαθητεύσει στη φωτογραφική τέχνη. Ανίχνευε εκείνα τα φεγγάρια τις επαγγελματικές του προοπτικές αγναντεύοντας από την ανεμοδαρμένη στο μάτι του Βορρά παραλία Κόρφος τα αργοκίνητα βαπόρια που γλιστρούσαν στον ορίζοντα. Και μοιραζόταν με την παρέα του μια ταραμοσαλάτα από τα χέρια του Φιλιππή Κοντιζά και της συζύγου του Χρύσας στο φιλόξενο εστιατόριο «Φιλιππής».
Ταλαντούχος, εκείνη την εποχή με ευνοϊκές προοπτικές καριέρας, αλλά όχι και φορτωμένος με περισπούδαστα πτυχία από καθωσπρέπει ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ούτε φυσικά ήταν κάτοχος κάποιας αμύθητης κληρονομιάς από κανέναν αριστοκράτη πρόγονο. Διόλου τυχαία, παρότι γέννημα θρέμμα μιας παραδοσιακά φιλοπαναθηναϊκής γειτονιάς της Αθήνας, αυτός ήταν ένθερμος οπαδός του Ολυμπιακού. Κατέβαινε με τον ηλεκτρικό από τη Βικτώρια στο Νέο Φάληρο, για να δει από τις κερκίδες του σταδίου, τότε, «Γ. Καραϊσκάκης» τα ματς των ερυθρόλευκων του Πειραιά. Ενσάρκωνε κατά κάποιον τρόπο αυτό που οι Αγγλοι αποκαλούν «style with a twist». Το οποίο ερμηνεύεται ως εξαιρετική ανατροπή ή απροσδόκητη πρόκληση. Απολύτως χρήσιμο και επωφελές για όσους θα ασχολούνταν ενεργά με τα ΜΜΕ.
Η μεγάλη απόφαση
Συνδύαζε τις τεχνικές του δεξιότητες στα κλικ, στους φακούς και τα φιλμ με τη δεινότητά του στο windsurfing πολύ προτού αυτό γίνει ολυμπιακό άθλημα. Συμμετείχε, εκτός από τη Μύκονο, σε αγώνες στη Μικρή Βίγλα και το Καστράκι της Νάξου, στη Νέα Χρυσή Ακτή και τη Σάντα Μαρία της Πάρου, στην Ψαραλυκή της Αντιπάρου. Ανυπερθέτως, σε όλες του τις εξορμήσεις μαζί με τη φωτογραφική του μηχανή ανά χείρας. Το πλήθος των θεαματικών ενσταντανέ που τράβηξε και η αγωνιστική πείρα του τον οδήγησαν να εκδώσει με δικά του κείμενα και, φυσικά, δικές του φωτογραφίες το βιβλίο «Γουίντσερφινγκ για αρχάριους και προχωρημένους».
Ολο χειροποίητο, αφού οι ψηφιακές τεχνολογικές εφαρμογές βρίσκονταν ακόμη στα σπάργανα για τον τομέα των εντύπων. Ηταν μια πρώτη απόπειρα να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Πείστηκε να εμπλακεί στο εγχείρημα όταν σε αγώνες στο νησί Ελεύθερα, έναν παράδεισο για σέρφερ στο αρχιπέλαγος Λουκάγιαν στις Μπαχάμες, ένας Γερμανός συναθλητής του εντυπωσιάστηκε από την πρωτοποριακά καλλιτεχνική μάτια του φωτογραφικού υλικού του. «Με τόση εμπειρία, know how στο άθλημα και τέτοια οπτική γιατί δεν εκδίδεις ένα τέτοιο περιοδικό;» τον ρώτησε. Αυτό ήταν. Πήρε αστραπιαία απόφαση να το υλοποιήσει και ανακάλυψε ότι μέσα του έκρυβε ένα δημιουργικό και εμπορικό δαιμόνιο -ή αρετή αν θέλετε-, που περίμενε την ευκαιρία για να αποκαλυφθεί. Δανείστηκε 20.000 δραχμές για αρχικό κεφάλαιο από τη μητέρα του Φωτεινή και τον πατέρα του Παναγιώτη, προκειμένου να δώσει προκαταβολή για το χαρτί και να τυπώσει το περιοδικό «Surf + Ski», όπως το ονόμασε.
Ηταν το σωτήριο έτος 1981, περίοδος χειμαρρώδους φούριας και ορμητικής αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό, όταν ο ίδιος με ακάματη ενεργητικότητα καβάλησε το ταπεινό 2CV του και ξανοίχτηκε στην πιάτσα. Φόρτωσε στον μουσαμά της οροφής του τις σανίδες του σερφ και πήρε σβάρνα τους δυνητικούς πελάτες. Επισκέφτηκε διάφορα διαφημιστικά γραφεία και ειδικευμένους αντιπροσώπους εξοπλισμού του σπορ για να προσελκύσει ρεκλάμα για το έντυπο. Είχε τυπώσει κάρτες με εκδοτική έδρα το πατρικό του διαμέρισμα στην οδό Αριστοτέλους.
Πηγή:protothema.gr
